Het is al weer meer dan tien jaar geleden. Toen sloeg het noodlot toe. Toen werd ik voor het eerst geconfronteerd met ziekenhuizen. Ziekte. Lijden. Pijn. Hoop. Genezing. Complicaties. En tenslotte met de dood. Wat heb ik genoten van die laatste momenten, dat laatste halve jaar. Dat halve jaar waarin ik, als rasechte chocola-verslaafde, chocola spaarde. Want u was zo mogelijk nog meer verslaafd aan chocola dan ik. En voor zieke mensen moet je goed zorgen, dacht ik.
Of toen ik een reep chocola kreeg na een verjaardagsfeestje. Ik bewaarde het ding braaf, want zondag mocht ik mee naar u. Naar het ziekenhuis. En dan had ik een tekening en een heerlijke reep chocola. Het kostte me wel moeite, maar ik moest en zou het bewaren tot zondag.
En toen was het eindelijk zondag. Ik was nog lang niet vergeten dat ik die reep mee zou nemen, en ging op speurtocht naar mijn chocola. Echte Milka-chocola, kan ik me nog herinneren. Maar waar ik ook zocht, ik vond het niet. Ik in tranen. Papa bezorgd (‘wat is er?’). Mama boos (‘je bent bijna 11! Wie gaat er huilen om een reep chocola?’). Mijn broertje schuldbewust (‘ik wist dat niet’). Ik boos (‘wie pakt nu zomaar andermans spullen af?’). Gelukkig wist oma het allemaal weer in rechte banen te leiden; onder het mom van ‘kom op, anders is het bezoekuur voorbij!’ Die reep chocola heeft u nooit gehad. Want ik mocht mijn zakgeld niet uitgeven aan snoep.
Of al die spelletjes Rummy die we speelden! En u maar volhouden dat ik vals speelde, terwijl ik zeker wist dat u degene was die het spelletje saboteerde. Of al die keren dat ik een poging deed mijn longen naar buiten te hoesten. En u had daar een oplossing voor: een héle eetlepel suiker. Het hielp wel even, dat is waar. Maar dat kwam omdat ik het zo zielig vond als het niet zou helpen en daarom deed ik heel hard m’n best om niet te hoesten. Dus, opa, mocht u vanuit de hemel mee kunnen lezen: het spijt me. Ik jokte. Het hielp niet. En het was vies. Maar het was wel lief!
Of die keren dat ik mee mocht op de trekker. Maar wat vond ik het eng!
Good old memories. Soms is het beter om terug te kijken en dankbaar te zijn. Dankbaar voor alle liefde die ik van u ontving. Ik mis u nog steeds, maar u bent beter af. Daar ben ik van overtuigd. Voor tweehonderd procent! Of toen ik een reep chocola kreeg na een verjaardagsfeestje. Ik bewaarde het ding braaf, want zondag mocht ik mee naar u. Naar het ziekenhuis. En dan had ik een tekening en een heerlijke reep chocola. Het kostte me wel moeite, maar ik moest en zou het bewaren tot zondag.
En toen was het eindelijk zondag. Ik was nog lang niet vergeten dat ik die reep mee zou nemen, en ging op speurtocht naar mijn chocola. Echte Milka-chocola, kan ik me nog herinneren. Maar waar ik ook zocht, ik vond het niet. Ik in tranen. Papa bezorgd (‘wat is er?’). Mama boos (‘je bent bijna 11! Wie gaat er huilen om een reep chocola?’). Mijn broertje schuldbewust (‘ik wist dat niet’). Ik boos (‘wie pakt nu zomaar andermans spullen af?’). Gelukkig wist oma het allemaal weer in rechte banen te leiden; onder het mom van ‘kom op, anders is het bezoekuur voorbij!’ Die reep chocola heeft u nooit gehad. Want ik mocht mijn zakgeld niet uitgeven aan snoep.
Of al die spelletjes Rummy die we speelden! En u maar volhouden dat ik vals speelde, terwijl ik zeker wist dat u degene was die het spelletje saboteerde. Of al die keren dat ik een poging deed mijn longen naar buiten te hoesten. En u had daar een oplossing voor: een héle eetlepel suiker. Het hielp wel even, dat is waar. Maar dat kwam omdat ik het zo zielig vond als het niet zou helpen en daarom deed ik heel hard m’n best om niet te hoesten. Dus, opa, mocht u vanuit de hemel mee kunnen lezen: het spijt me. Ik jokte. Het hielp niet. En het was vies. Maar het was wel lief!
Of die keren dat ik mee mocht op de trekker. Maar wat vond ik het eng!
Liefs,
Tinkerbell
Erg leuk!!:) goed geschreven. :)
BeantwoordenVerwijderenMooi!
BeantwoordenVerwijderen