Best
verdwalen,
De
mensen zijn zo goed in jou.
Ze
verdwalen in hun hopeloze hersenspinsels over het kwaad in de wereld. Niemand weet
een oplossing omdat die er simpelweg niet is – en als die er wel is, dan zouden
niet alle partijen die oplossing als de oplossing zien en is de oplossing er
nog steeds niet. Maar denken over de oplossing en verdwalen. Dat kan altijd. Dat
is de eerste manier.
Een
volgende manier is het verdwalen in gedachten over zichzelf. Over hoe ze betere
mensen moeten zijn en wat zwart is en wat wit. Wat ze moeten doen met hun
leven. Welke mensen belangrijk voor hen zijn en welke mensen eigenlijk niet. Welke
dingen ervoor zorgen dat ze met een kat op hun arm door het huis walsen omdat
ze eigenlijk toch wel gelukkig zijn. (Ik ben gelukkig, durven ze dan bijna te
denken). Welke dingen ervoor zorgen dat ze onder drie dikke dekens (en een
onafscheidelijke kom thee) weer warm proberen te worden, omdat ze het zo koud
hebben. Vanbinnen. Terwijl het buiten waait en stormt en regent. Vaak allemaal
tegelijk.
Nog een
manier is het verdwalen in gedachten over anderen. Sommigen vragen zich af of
anderen wel te vertrouwen zijn en denken daar uren over na. Anderen vragen zich
af waarom sommigen zich afvragen of anderen wel te vertrouwen zijn. Dáár denken
zij uren over na. Er zijn mensen die tegen de muren van de doolhoven in hun
hoofd botsen, of ze proberen in het doolhof in het hoofd van iemand anders rond
te lopen. Maar daar is het zo groot. En waar zit het knopje van het licht?
De
laatste manier van verdwalen is het meest tastbaar. Verdwalen zoals iedereen
het kent. Rijden op een weg in een bekend dorp en je navigatie vergeten zijn en
ontdekken dat er een omleiding is. Die omleiding stopt natuurlijk precies op
een punt waar jij niet weet hoe je verder moet. Dat is verdwalen. (Dat is het
ergst als je alleen bent). Verdwalen is in een donker bos wandelen en niet weten
welke kant je op moet.
Wie is
er niet verdwaald?
De
boskrekel
