Dag lief kleintje,
Wat was dat gisteren bijzonder, toen jij ineens, floep, op de wereld kwam! Een heel speciaal moment, waar ik getuige mocht zijn. Je mama vond het helemaal niet leuk, toen jij je eenmaal aankondigde. Je wilde naar buiten, want daar was je voor bestemd. En de ruimte in de buik was nu eenmaal steeds kleiner aan het worden, de muren kwamen er vast op je af zetten. Je mama vond die laatste paar uurtjes niet zo leuk. Maar ja, je moest er nu eenmaal uit. Ik vond het speciaal dat ik er bij mocht zijn. Dat ik mocht zien hoe jij je eerste hap adem nam. Dat ik mocht bedenken hoeveel er op dat moment binnen in jouw kleine lijfje veranderde. Dat ik jouw eerste huiltje mocht horen. Dat ik mocht zien hoe gelukkig jouw papa en mama waren. Ik denk niet dat ik ooit een gelukkiger iemand heb gezien dan jouw mama op het moment dat jij ineens niet meer in, maar op haar buik lag!
Maar het was vast wel behoorlijk wennen! Niet meer die warme, zachte buik, niet meer dat schommelende badje. Niet meer een continue verbinding met je maaltijd. Nu moet je zelf zorgen dat je warm blijft. Nu moet je zelf happen en zuigen en ben je op een heel andere manier afhankelijk van je mama en papa als het om eten gaat.
Ooit ben jij niet meer een kleintje. Je bent dan vast nog lief en schattig, met tien vingers en tien tenen, maar ooit zal ook jij een eigen leven hebben. Ooit.
Want lang geleden, was ik net zo klein als jij. Maakte ik hetzelfde mee als jij. En nu, nu was ik erbij toen jij geboren werd. Een groot, klein wondertje!
Ik wens jou voorspoed, liefde, geluk, gezondheid. En vooral: veel zegen!
Veel liefs,
Tinkerbell
Tinkerbell
