Brief aan het levensscript.

Best Levensscript,                                                                                                                                        

Diep in me voel ik spanning, omdat ik jou een brief ga schrijven en ik helemaal niets van jou weet. Eigenlijk zou ik geen spanning meer moeten voelen, omdat ik al zo vaak brieven heb geschreven aan onbekende dingen en wezens. Maar zeker weten of ik minder spanning zou moeten voelen, doe ik niet. Misschien moet ik juist wel meer spanning voelen.

Het probleem heb ik al licht aangeraakt. Ik weet nooit wat het meest juiste is. Zelfs geeneens of dat bestaat. Meestal is het geen probleem om iemand niet te kennen, maar jou niet kennen is wél een probleem. Vind ik dan. Je hebt een mooie naam: levensscript. Maar het niet-kennen van jou brengt me altijd aan het twijfelen, terwijl het kennen van jou absoluut een voordeel zou zijn. Maar ik ken je niet en ik weet dus nooit precies wat ik moet doen. Twijfelen, wikken en wegen dat zijn de hoofdingrediënten van mijn leven.

Wat weet jij van het echte leven, Levensscript? Vaak denk ik dat het leven gewoon een toneelspel is. Ik zal je niet in het ongewisse laten over het genre: een dramaschouwspel. Zo voel ik dat. Soms denk ik dat al mijn medespelers jou kennen, behalve ik. Soms – in mijn meest duistere momenten – lijken alle levensacteurs jou te kennen en precies te weten wanneer zij wat moeten doen. Of juist niet moeten doen. Behalve ik.

Doe je eigenlijk ook ook aan rolwisselingen? Of kan ik eens een ander – minder potsierlijk – kostuum krijgen? Of staat dat niet in jou beschreven? Alles lijkt te bestaan uit lichtgrijze en doorzichtige kringen die door een oneindig vacuüm draaien en langzaam maar zeker steeds troebeler worden totdat iedere werkelijkheidszin verdwijnt. Kringen en golven. Zij lachen me uit en fluisteren iets onverstaanbaars. Onzekerheid gaat over in angst. Angst gaat over in wanhoop die gevaarlijk dicht tegen fatalisme aanleunt.

De wereld om mij heen lijkt sneller te draaien dan nodig is en ik kom altijd een aantal stappen achteraan. Te laat komen. Te laat iets begrijpen, daar ben ik goed in. Absoluut talent zou je het kunnen noemen. Jij zou de oplossing kunnen zijn, maar je verstopt je voor me, hè? Je wilt me vast niet kennen. Dit ruikt naar zelfbeklag. Mezelf een slachtofferrol aanmeten. Nee, ik moet het vast anders zien. In het meest gunstige geval heb ik het mis en ben ik niet de enige die jou niet kent. Misschien moet ik beter leren improviseren en gewoon net doen alsof ik jou wél ken. Wél doorheb wat de volgende stappen zijn. Is dat soms waar iedereen mee bezig is?

Hoe jonger de spelers om mij heen zijn, des te oprechter zij overigens op mij overkomen en des te beter zij jou lijken te begrijpen. Mooi vind ik dat;  ik geniet ervan. Tegelijk beangstigt me dat, omdat met het ouder worden de kans om jou te kennen steeds harder af lijkt te nemen.  Zo komt het in ieder geval op mij over. Een jonge speler blijven kan niet. Volwassen worden, dat is iets wat hoort. Dat staat ontegenzeggelijk, niet omver te krijgen, vast. En ik? Ik ben er bang voor.

Weet je waarom? Heeft iemand anders je het misschien al eens uitgelegd? Ik zal het je vertellen. Langzaam maar zeker werken we naar een plot toe, toch? En ik? Ik ben er bang voor, omdat ik niet eens weet wat de volgende stap is. Laat staan dat ik het grote geheel begrijp. Ik begrijp je plot niet en ben bang dat een ontrafeling uitblijft. Of erger nog: tegenvalt. Waar moet ik heen? Het zou beter zijn als je me in ieder geval de volgende stap liet zien. Als ik het toneelspel van boven bekijk, val ik uit de toon. Wanneer moet ik wat zeggen? Wanneer moet ik wat doen? En wanneer heeft dat zin? En waarom weet ik dat niet?

Eigenlijk denk ik dat ik te pessimistisch ben. Teveel zwarte, donkere wolken zie. Een uitgestoken hand om mij te helpen lijkt te ontbreken. Ik moet verder gaan. Spelen. Acteren. Of ik jou nu ken of niet. Graag wil ik opheldering. Ben ik soms niet de enige die jou niet kent? Ik zou het om willen draaien: zijn er eigenlijk wel mensen die jou kennen? Ik voel dat ik ga lachen. Je bestaat misschien niet eens! Wat een opluchting. Ik moet meer leren lachen. Om mezelf. En om jou. En als je wel bestaat, dan zou je me eens een brief kunnen schrijven waarin je me vertelt waarom wij nog nooit kennis gemaakt hebben en waarin je vertelt tot in hoeverre je eigenlijk uitgewerkt bent.

Misschien moet ik weer voor de mildste en meest genuanceerde oplossing gaan: een aantal mensen kent jou wel, een aantal mensen kent jou niet. Acceptatie van de situatie zou me sieren. Best Levensscript, graag zou ik vrienden met je worden. Als je bestaat tenminste. Bovendien zou je me meteen kunnen vertellen of jij weet met welk speciaal doel je gemaakt bent. Je zou me er mee helpen.

Ik ben niet boos op je. Denk dat niet. Ik stop met jou vragen te stellen. De sleutel ligt niet in het kennen van jou. Het zou beter zijn voor me om eens met je Regisseur te gaan praten.

Toch de Koningstijger (dat weet ik dan weer wel).