Je bent een zwemmer. Een duiker. Maar je bereikt nooit of te nimmer de bodem. Terwijl je daarvoor was bedoeld. Om diep af te dalen. En om dan, met de beste schatten, weer omhoog te zwemmen. Niet te snel. Dat zou niet goed voor je zijn.
Ik heb vragen voor je. Veel vragen. En ik begin meteen. De eerste vraag is hoe je eruit ziet. Of je er wel uitziet als iets. Of ben je simpelweg stroom die van de ene naar de andere zenuwcel danst? En dat keer heel veel. Maar dat is zo statisch. Zo niet romantisch. Dansen wel. Stroom zijn niet. Mijn tweede vraag is hoe diep je duikt. Hoe ver kun je diep-denken? Hoe ver kan de mens die het allerbest diep kan denken afdalen? En hoeveel kan hij weer meenemen naar boven? Hoe kan het dat je jezelf in de ene mens zó manifesteert en in de andere nauwelijks? (Sommige mensen weten niet eens van je bestaan). Besta je trouwens alleen in mensen?
En, best diep-denken, ben jij in woorden te vatten? Want ik weet wel hoe dat gaat met jou. Ik denk diep. En ik ben er trots op dat ik eindelijk een kluwen van wat dan ook ontwar. Maar als ik dan op zoek ga naar de woorden wordt het net als dromen. Bij het wakker worden is alles weg. De gedachten. De woorden.
Zijn we altijd bewust van je? Wie BEN je? Waar kom je vandaan. Waar ga je naartoe? Ben je weleens bij mij geweest? Kom je anders snel? (Theedrinken, diep-denken, ken je dat? Met veel suiker).
Je nederige boskrekel.
I like it. Te herkenbaar ook. :p Maar dat wist je al :) Briljant geschreven. Goed verwoord.
BeantwoordenVerwijderenKnap.
*een dikke respect en like dus*