Brief aan de wesp.

Beste wesp,

Mij is geleerd om niet te liegen. Op de één of andere manier heb ik daar dan ook heel veel moeite mee. Maar voor deze ene keer lieg ik toch. Je bent helemaal geen beste wesp. (Je bent ook geen weps. Al zijn er nogal wat die dat denken).

Bijen, hommels, zelfs vliegen kan ik op hun tijd nog wel waarderen. Bijen en hommels mogen dan stekebeesten zijn, zij vermaken zich tenminste met de bloemetjes - die bieden hen voldoende amusement. Maar jij, beste (o nee), wesp, jij bent een ontevreden mormel. Bloemetjes? Wat bloemetjes? - denk je. Je haalt je neus (als je die hebt, dat weet ik niet, maar het lijkt er erg op van wel) eens flink op en ruikt limonade. Parfum. Eten.

En dat klopt. Dat zijn wij. Buiten eten, buiten drinken, zijn onderdelen van een heerlijk leven. Totdat. Inderdaad. Altijd kom jij. (Ik zou bijna empathisch worden, omdat ik het zo zielig voor je vind dat ik niets positiefs te melden heb, maar niks hoor, ieder gevoel van empathie houd ik tegen). En weet je, als je nou zoiets had van: Eten. Drinken. Daar ga ik me fijn mee bezighouden. Maar nee. Je zoemt eens om ons hoofd. En nogeens (want je bent zo fijn eng en imponeren is een fijn werkje!). Dan strijk je even neer op het glas. Op het eten. En dan zoem je weer verder. Kom je vooral dichtbij, want angst aanjagen.. je likt je angel erbij af. En alsof het allemaal nog niet genoeg is, haal je je vriendjes erbij. Allemaal gestreept. Allemaal een angel. En allemaal prikneigingen. Slaan mag niet. Bevriezen moet. (Maar helpt niet, want jullie blijven komen. En als je de kans krijgt steek je die fijne angel eens diep in een velletje, met de gevolgen van dien). Ik kies meestal toch maar voor wegrennen als ik je zie. (Dat boeit je ook niets. Je komt graag, dolgraag (je vindt het dolletjes, denk ik - als je een vrouwtje bent -) achter me aan. Zoem. En zoem. En zoem.

Het is dat je muggen opruimt, maar anders.
Waarom vind ik wespenvallen zielig?

Dag wesp. Emigreer.

je nederige boskrekel.