Brief aan de kaas.

Beste kaas,

Ik schrijf ‘beste’ omdat brieven in mijn wereld nu eenmaal met ‘beste’ moeten beginnen. Daar heb je geluk mee, kaas, heel veel geluk. Heeft iemand ooit dát woord naar je hoofd geslingerd? Nee? O, heb je geen hoofd? Erg verstandig lijk je me niet nee. Je zóu je verstand in je tenen kunnen hebben, zoals ik. Dat is je enige hoop, verstand in je tenen. Anders ben je de wanhoop nabij.

Weet je wat ik van jou krijg, kaas?

Onmetelijk grote argwaan. Als ik je ruik of als ik je in de verte vermoed. Of als je alleen al van plan bent een stap in mijn richting te zetten. Of als je –misschien wel buiten eigen wil om – naar me toe gestuurd wordt. Huh!

Dit boze gevoel wordt versterkt doordat ik vaak ‘kaaskop’ naar m’n kop krijg. Omdat ik geacht word jou leuk en lekker en lief te vinden omdat ik nu eenmaal hier geboren ben. Als ik op reis ga naar de verte, vragen ze meteen naar de relatie tussen jou en mij. Maar ik mag je niet, kaas. En van relaties heb ik al helemaal geen kaas gegeten.

Het liefst bemoei ik me zo min mogelijk met je. Afstand houden, zo noem ik dat ook wel. Door die afstand ben ik zó ver van je verwijderd dat ik niet persé verstand heb van verschillende soorten kazen. Voor mij ben je gewoon: De kaas.

Wat ik wel weet is dat je verschillende vormen aan kunt nemen. Grote ronde kaas, hard en donkergeel, beschimmeld, met of zonder spikkels (of stippen – hoe je het maar noemen wilt), lucht. Soms neem je de vorm ‘lucht’ aan. Nee, dat heeft niets te maken met geur en ruiken. Al ruik je altijd. Maar dit gaat dieper, een wezenlijke zaak. Jij bent de gatenkaas. Eigenlijk geldt voor jou het volgende: Hoe meer kaas, hoe minder kaas. Leeghoofd.

Heb je daar wel eens over nagedacht? Je kunt dan heel wat lijken, maar…

Toch moet ik je ook nog wat positiefs schrijven, kaas. Die kleur van jou, dat is écht ontzettend! De zon, díe zal je nooit kunnen overtreffen, en de strepen van de wesp ook niet. Maar verder heers je in allesovertreffende geelheid. Eigenlijk is dat de enige reden dat ik je soms ook vanuit een ander perspectief kan bekijken. Laten we zeggen: iets milder.

Vind je het ook bijzonder dat ik nog zo’n omslag maak, zo aan het einde van mijn brief? Weet je hoe dat komt, beste (au!) kaas? Omdat andere wezens wél van je kunnen genieten. En omdat ik week ben vanbinnen(vergelijk deze weekheid vooral niet met een stuk brie of lichtgele jong belegen kaas). En omdat ik hoop dat je de moed nu niet helemaal zult verliezen. Zo nu en dan wat naar de achtergrond verdwijnen, dát zou geen kwaad kunnen natuurlijk.

Ontwijk me in de toekomst.

De Eekhoorn