Brief aan het negeren.

Ik wist niet of ik met De Heer  of Mevrouw moest beginnen. Ook wist ik niet of ik jou ten eerste moest complimenteren. Bovendien weet ik niet welke kleur je hebt, zwart of toch wit? Ik heb geen idee. Ik hoop in iedere geval dat je niet van een mannelijke geslacht bent, want anders moet ik mezelf met jou vergelijken, daar heb ik geen zin in.

Ik spreek namens mezelf, mevrouw Negeren. Ik weet niet of je iedereen dit aandoet, maar je baart onbegrip in mij. Onbegrip dat tegelijkertijd met pijn gepaard gaat. Pijn dat gepaard met machteloosheid gaat. Machteloosheid dat met boosheid gepaard gaat. Waarom doe je mij dit aan? Ben ik wat mij aandoet wel waard?

Gisteren belde ik met een vriend, hij zei dat ik jou moest negeren. Hij was ervan overtuigd dat dat de enige oplossing was om met jou om te gaan. Vuur blaas je af met vuur, water houd je tegen met water. Ik stemde in, en ik begon je te negeren.

Maar ik besef dat ik gek ben. Hoe kan ik negeren negeren? Dus mijn besluit om jou enkele serieuze vragen te stellen.

1.                  Besef je wel dat je mij kwetst?

2.                  Heb je wel medelijden met mijn onvervulde nieuwsgierige houding?

3.                  Weet je wel dat je lastig en mysterieus bent?

4.                  Wil je mij alsjeblieft vertellen of je een man of een vrouw bent?

5.                  Wanneer ga je me bellen?

Misschien heb je iets positiefs, maar daar ga ik niet over. Ik wil alleen maar weten waarom je mij dit aan doet, en melden dat wie jou bedacht heeft genegeerd moet worden.

Met genegeerde groeten,

KizaMan