Brief aan het tegenovergestelde.

Best tegenovergestelde,

Ik wilde je vragen hoe het met je gaat. Maar wát je ook zegt, de kans is aanwezig dat je het tegenovergestelde bedoelt. Zo ben je wel. En toch wil ik het weten. Hoe maakt u het, tegenovergestelde? Brengt u uw dagen door in een knoop omdat u altijd alles bent? Of in ieder geval het meeste: de dingen die een tegenovergestelde hebben.

En wat is het tegenovergestelde. Iets wat ergens tegenover staat? Of iets wat compleet anders is dan datgene wat wordt genoemd. De zon, de maan. De dag. De nacht. Het leven. De dood. De slaap. Het wakker zijn. Geloven. Niet geloven. Je bent het allemaal. Maar alleen wanneer het ene genoemd wordt, ben jij het tegenovergestelde. En wanneer het andere genoemd wordt ben je nog steeds het tegenovergestelde, al wordt er iets anders met je bedoeld. (Mijn arme, arme hersenen). Want ik heb mijn twijfels of de maan in alle opzichten het tegenovergestelde is van de zon. En de dag is ook niet in alle opzichten het tegenovergestelde van de nacht (dat weet jij ook. De tijd tikt nog steeds even snel). En slaap en wakker zijn omarmen elkaar in de dromen. (Zou ik nu, met een hele grote mond en een heel klein hart, moeten stellen dat je weer zo’n heerlijk vaag concept bent wat gewoon helemaal niet bestaat?)

Laat me nog even, voor drie zinnen, in de waan dat je wel bestaat. Want wat ik eigenlijk wilde weten – en dat weet jij vast wel

Heb ik ook een tegenovergestelde? En hoe ziet dat – het – eruit? Kan ik ermee praten of alleen zachtjes mompelen? Kijkt het? Praat het? Is het mens? Is het licht of juist donker? Kun je het eten? En is het aardig? (dat laatste liever niet).

De boskrekel.