Brief aan de stilte diep vanbinnen.

Beste stilte,

Alles zwijgt, op de vogels buiten na. Die kwetteren erop los, omdat ze denken dat de lente begint. Maar hier, binnenin, zwijgt alles. Normaal probeert de ene gedachte de andere te overstemmen. Me over te halen om dingen te doen. Om dingen te laten. Om blij te zijn of juist niet. En vaak komen er zinnen, diep vanbinnen. Als water bij een bron. Schrijven moet je, zeggen ze. Schrijven. Dat is een doel, een opdracht van ons. Wij zorgen ervoor dat je weet waarover. En misschien voelde ik me soms niet gelukkig als ik schreef. Gedichten. Wat dan ook. En ik wil me helemaal niet ongelukkig voelen – echt niet, vooral niet zelfs. Maar waarom brengen alleen minder fijne gedachten mooie woorden met zich mee? Ik mis ze, de woorden. Waarom is schrijven over regen die tegen je raam aanstriemt zoveel fijner dan schrijven over de zon die lieflijk de madeliefjes koestert? (Ik vind koesteren niet zo’n mooi woord). Of ben ik zo’n zwartgallig persoon die altijd overal het negatieve van inziet en nu meent verdrietig te moeten zijn om de stilte. Want stilte, kan het niet wat minder stil zijn? Kan ik niet leren om ook maar gewoon blije gedichten te schrijven? Blije brieven? Wanneer ik blij schrijf voelt het zo inhoudsloos. Maar vreugde en verdriet hebben toch evenveel inhoud, stilte? Ze moeten toch alle twee in diepzinnige woorden uitgedrukt kunnen worden? Ja. Ik weet wel dat ik misschien niet bij jou moet zijn. Misschien had ik aan de inspiratieloosheid moeten schrijven. Maar definitieproblemen heb je en hou je altijd. Dat is ook zoiets stilte, ik vraag me zo ontzettend af waar het ene woord ophoudt en het andere begint.

Je gaapt. Volgens mij ben je toe aan slapen, klopt dat stilte? Stilte diep vanbinnen. Ik wil zeggen dat je zwijgt. Maar bij stilte klopt dat niet. Je praat juist voortdurend. Maar de woorden bereiken me niet. En dat is je doel.

De boskrekel.