Ik zou jou moeten verafschuwen, omdat je mij in je greep houdt. Omdat je ervoor zorgt dat mijn gedachten gericht zijn op jou. Of beter, datgene waar ik door jou zo aan gehecht ben geraakt. Waar ik niet meer zonder lijk te kunnen, waar ik afhankelijk van lijk te zijn. Als je mij ook maar een beetje kent, weet je dat ik alles behalve afhankelijk wil zijn. Dus ik zou je moeten verafschuwen.
Toch voel ik niet zozeer afschuw, maar meer een gevoel van twijfel. Het is namelijk voor een belangrijk deel mijn eigen fout. Voor ik begon, was ik al voor je gewaarschuwd en toch trapte ik met open ogen in de val: ik startte. En als elk ander dacht ook ik dat jij een fabeltje was. Dat ik het wel zelf in de hand zou houden. Dat ik zo dom niet zou zijn.
Maar helaas, het liep anders. Je kreeg me in je greep. Ja, ik leer ervan. Ja, het is leuk. Ja, het is nuttig. Maar het is ook een feit: ik moet meer. Ik kan het niet langer ontkennen: ik ben verslaafd aan Bones. Ook al kijk ik sommige afleveringen tussen mijn vingers door (dat is een meisjesachtige manier om te zeggen dat je het héél erg eng vindt zonder dat toe te willen geven), ook al vind zelfs ik sommige dingen te gruwelijk, ik geniet ervan. Ik moet weten hoe het afloopt.
Mijn beste verslaving, ergens ben ik je dus ook wel dankbaar. Je geeft me een hoop plezier en een heerlijke tijdsbesteding, die veel nuttelozer kan zijn dan het nu is. Maar hoe gaan wij nu verder? Ik kan me moeilijk hele dagen richten op mijn favoriete TV-serie. Dat is: het kan wel, maar dat lijkt me nou niet direct een heel strak plan. En om nou helemaal te stoppen… Ik ben meer voor een compromis: als ik 2 afleveringen in de week kijk, laat jij mij verder met rust. Dan heb jij het idee dat je mij in je macht houdt, terwijl ik het gevoel heb dat dat niet zo is.
Tinkerbell
Oei - voor dat soort verslavingen zijn geloof ik geen oplossingen :P. Kvind het grappig hoe je beschrijft dat je soms tussen je vingers doorkijkt! Verder had ik eigenlijk nog nooit van Bones gehoord.. :)
BeantwoordenVerwijderen