Brief aan het dagboek.

Allerliefst dagboek,

Weet je wat mij vandaag overkwam? Nee, vast niet, want als ik het je niet schrijf, is de kans klein dat je daar achter komt. Dus schrijf ik het je nu maar: ik ben beschuldigd. Van diefstal. Vals. Tenminste, naar mijn heilige overtuiging.

Ik had een trainingsdag. Dan herhaal je vooral dingen die je al weet, en hoor je een paar kleine nieuwe dingen. Maar ach, dat hoort erbij als je een nieuwe baan hebt. Rond lunchtijd word ik geroepen: 'is dat jouw fiets?' Ja, that's mine. 'Oh, er staat een meneer bij, en die zegt dat het zijn fiets is'. Nja, not possible. Want die fiets, die ik al bijna 10 jaar in mijn bezit heb, heb ik gloedjenieuw gekocht. Zeker weten. Maar meneer blijft bij zijn mening. En helaas heb ik hier geen papieren van mijn stalen ros. Want áls die nog bestaan, zijn die bij mijn ouders. Ik houd dat niet bij. Enfin, meneer en ik verschillen van mening over de eigenaar van de fiets. Want dat ben ik. Maar niet volgens hem. En toch snap ik het wel: als mijn fiets gejat zou zijn en ik zou denken dat ik 'm tegenkwam, zou ik ook een poging doen om het ding terug te krijgen. Maar helaas is het de verkeerde.

Toch zijn meneer en dochterlief er niet van overtuigd. Dus moeten we het maar overlaten aan de sterke arm der wet. Gelukkig pas na het weekend, zodat ik mijn papiertjes bij elkaar kan zoeken!

Dat, lief dagboek, was mijn dag. Ik kan je vertellen dat ik mij wild schrok. Ik ben me van geen kwaad bewust, heb niet recent een nieuwe fiets gekocht via een of andere louche handelaar en, waag het niet om dat te denken, ik heb zéker geen fiets gejat! En stiekem was ik een beetje op zoek naar een verborgen camera, of zoiets. 'k Bedoel: het is echt te belachelijk voor woorden! Maar voorlopig kan ik er dan gelukkig ook nog wel om lachen!
Maar door het gedoe ben ik uitgeput. Ik duik mijn heerlijke mandje in!

Liefs,
je Tinkerbell