Brief aan de regenboog.

Gastblogger: De Koningstijger. Dankjewel - beste Koningstijger.

Beste kleurige regenboog,

Altijd als jij er bent geniet ik van je kleuren. Je boogt en oogt onovertroffen. Ik hou van je kleuren die zo mooi stralen en schitteren. Eigenlijk ben jij het mooiste wat er bestaat, regenboog, zeker aan het einde van een zomerdag. Maar graag zou ik eens met je praten, desnoods door je een brief te schrijven. Ik zit vol vragen over jou en ben benieuwd of je ook vragen hebt voor mij. Niet zo vaak krijg ik de gelegenheid om je wat te vragen, regenboog. Vaak ben je afwezig en probeer ik je op te zoeken. Meestal ren ik het eerst naar de oceaan, omdat je daar het dichtste bij lijkt te zijn. Is dat eigenlijk zo, of denk ik dat alleen maar?

Besta je eigenlijk wel?Ik zie je zo vaak niet dat ik twijfel of ik je wel eens gezien heb. Ben je wel ergens, of ben je nergens? En waar ben je als je niet bestaat? En kun je nergens zijn en toch bestaan? Wissel je graag van standplaats? Huil je wel eens? En welke kleur zijn jouw tranen dan? En als je lacht, zijn je bogen dan andersom, met de punten omhoog? Graag zou ik een verlossend antwoord krijgen. En heb jij ook wel eens last van prangende vragen? Je moest eens weten hoe ik je koester als jij er bent, regenboog! Wist je dat? Lang geleden is het dat ik je heb gezien. En de laatste keer dat je aan de rand van het bos was, ontnam de grijze, onvriendelijke rafelwolk me het zicht op jou.

Het lijkt me een onvergaanbare ervaring om ooit eens jou te zijn. Al was het maar voor een dag. Of wacht, voor een seconde. Een eeuwigheid zou ook goed zijn. Met al je schitterende kleuren en met je hoge, ongeëvenaarde grootheid! Hoe hoog ben je eigenlijk? En kun je alles zien? Ik kan me zo voorstellen dat het lastig is om zicht te krijgen op de mol en de aardworm. Zij houden niet van licht, niet van lucht, niet van leven, niet van de zon. Ik hoop dat ze van jou houden! Diep onder de grond hebben zij hun eigen bestaan. Kun jij onder de grond kijken regenboog? En zie je ons bos ook? Kun je door de populier, de granaatappelboom en de moerbeiboom heenkijken? En wat zie je dan? De meeste dieren houden wel van je!

Ook ben ik benieuwd naar je kleuren. Nooit zie ik oranje, maar de bosuil zegt dat je wel oranje hebt. Zou je oranje eens beter kunnen laten zien? Bijvoorbeeld door je bovenste streep oranje te maken? Of zou je zelfs eens enkel oranje kunnen zijn? Desnoods enkel blauw? Kun jij zelf je kleuren uitkiezen, of moet je maar tevreden zijn met wie je bent? Ik moet dat wel, beste regenboog. Hoe zou jij er uit willen zien als je mij was? Ik heb alles gekregen en speel zelf geen enkele rol in het kiezen van mijn manier van zijn. Ik kan niets zelf uitzoeken. Niet mijn ogen, niet mijn kleuren en al zeker niet mijn grootheid of mijn vacht. Volgens de bosuil is dit goed. Hij noemt het zelfacceptatie. Dat vind ik een moeilijk woord, maar het klinkt mooi. Net zoals misgeloofbaarheid, onverhelpbaarheid en onvervolgzaam. Ik hou van lange woorden.

Jij ook regenboog? En ben jij tevreden met je bestaan? En ben je vrienden met de wind? Ik hoop van wel. De wind is een wijze wind en hij moet deze brief het liefst zo spoedig mogelijk bij jou bezorgen, zodat je hem kunt lezen. Geniet er maar vast van en krijg er maar vast tranen van in je ogen! Huiver maar vast van geluk en tevredenheid. Niet elke dag zul je een brief van mij krijgen en eigenlijk is dit een hoge zeldzaamheid. En hou je meer van de zon of van de regen? Wie woont er het dichtst bij jou? En hou je het meest van klaterregen of van motregen of van nog andere regen?Je bent altijd samen met de zon en de regen. Onafscheidelijkheid heet dat.

Veel vragen heb ik voor je opgehoopt en ik hoop op veel grote, onverwachte antwoorden. Voor mij zijn antwoorden het mooist als ze onverwacht zijn. Schrijf ze daarom op de meest onverwachte manier, met de meest onverwachte formulering op de meest onverwachte tijd. Als je ze dan op de allermeest onverwachte manier aan mij bezorgt, zal ik een feest geven met een grote, kleurige, luchtige taart, waarvan niemand zeker weet of hij bestaat. Misschien een taart die je enkel kunt horen. Schrijf me ook welk geluid je het liefst in een taart hoort. Je brief zal ik aan iedereen voorlezen, als eerbetoon aan jouw kleurigheid, omvangrijkheid en aan jouw bestaan. Stelt dat je tevreden regenboog? Laat snel wat horen en verschijn gauw weer aan het einde van een mooie zomerdag! Ik hoop dat je me kunt schrijven, regenboog, want ik heb nooit iets van poten aan je ontdekt. Zelfs niet iets wat er op lijkt. Maar misschien schrijf je met iets anders, en wordt je brief er enkel schitterender door. Ik hoop het maar.

De Koningstijger.