Brief aan Puddelglum.

Beste Puddelglum,

Voor mij de eerste persoon uit een boek die een brief krijgt. Inmiddels verkeer je alweer heel lang in het Land van Aslan. Eigenlijk zou ik je niet moeten storen met een brief. Maar toch.. ik vind jou.. eigenlijk heel erg leuk. (Dat zal je wel verbazen).

Het begint al met het feit dat je een Moeraswiebel bent. Zo’n beetje half mens, half kikker. Dat is het beeld dat ik van je heb. Je woonde in een wigwam, bij het moeras. En je was een held, want jij was de enige die besloot dat je niet betoverd wilde worden, trapte een tovervuurtje uit (waarbij je zelf nogal gewond raakte, geloof ik). Je was niet bang onder de grond (Hoe deed je dat zonder daglicht? Zeker als ze er bij vertellen dat er velen afdalen naar beneden en weinigen terugkeren naar het land waar de zon schijnt. Het lijkt wel een preek). En het meest, allermeest bewonderenswaardig vind ik je verweer tegen de Heks, die jullie wilde laten geloven dat er niets was dan het land onder de aarde. Jouw uitspraak was dat als, als jullie dan alle dingen gedroomd of verzonnen hadden, de bomen, het gras, de zon, de maan en Aslan zelf – aangenomen dat het verzinsels zouden zijn – dan zouden die verzonnen dingen voor jou belangrijker zijn dan de echte. En daarom, lieve Puddelglum – soms lijken dingen misschien verzinsels, maar als ze mooier zijn dan de echte wereld: waarom zouden we er dan niet gewoon in blijven geloven?
Een eigenschap van jou waar ik nogal om moest lachen toen ik erover las, is je pessimisme. Het zou je niet verbazen als er een overstroming kwam. Als het vuur binnen aangestoken zou worden zou de rook in je ogen komen, als het buiten aangestoken zou worden zou het gaan regenen en uitgaan. Je dacht dat je geen vis zou vangen (maar je ving ze wel). Hoe doe je dat toch, beste Moeraswiebel, zo mooi pessimistisch zijn? En dat zonder dat de hele wereld een hekel aan je krijgt? (Ik vergeleek me eens met jou, want ik was ook pessimistisch, vond ik. Maar ik mag me niet te hard met jou vergelijken omdat jij zo’n grote held bent).

Tot slot moet me nog even van het hart dat ik geloof dat ik niet de enige ben die jou een warm hart toedraagt. Ergens op deze, andere wereld loopt een kat rond met een halve staart (om het nog maar iets te noemen) die naar jou vernoemd is. Vind je dat geen eer, lieve Moeraswiebel?

De Boskrekel.

(Geïnspireerd op ‘de zilveren stoel’ – de Kronieken van Narnia,  C.S. Lewis).