Kun je alstublieft verdwijnen? Het liefst met stille trom, maar als jij een afscheidsfeestje eist: prima. Als je maar gaat. Ik blijf zwaaien met mijn armen, in de wetenschap dat ik mijn ellebogen niet kapot mag krabben. Maar je sloopt me. Mijn concentratie is beneden alle peil, omdat jij die verstoort. Mijn nachtrust is gereduceerd tot een paar gebroken uurtjes slaap, omdat jij zo nodig een feestje wilt bouwen op mijn armen. Met muziek en chips. Paprikachips. Terwijl ik meer houd van naturel.
Ik ben je niet dankbaar. En dan druk ik mij nog zachtjes uit. Als ik de oplossing had om je uit mijn leven te verwijderen, zou ik die met alle plezier toepassen. Maar wees nou eens eerlijk, wil jij mijn leven nou echt zo verprutsen? Ik snap het wel, jij hebt het uitermate naar je zin. Maar ik niet. Ik heb geprobeerd je te negeren: mislukt. Ik probeerde je met homeopatische bloemenmengsels - die stinken! - weg te krijgen: mislukt. Jij denkt dus blijkbaar anders over dat geurtje, want anders was je al wel weggeweest.. Maar nog even, en dan zoek ik zwaarder geschut! Dan pak ik het niet meer aan met liefelijke bloemengeurtjes en zachte badolie. Klaarblijkelijk geldt ook voor jou het welbekende ‘zachte heelmeesters, stinkende wonden’ principe. Ik stel dus een deadline: voor maandag geef jij je over en verdwijn je. Want anders zal ik vechten tot je weg bent, en rust ik niet voor jij uit mijn leven verdwenen bent!
Ik hoop heel hard voor jou dat die jeuk snel weggaat :). (Waarom krijg je toch altijd de kriebels van het woord 'jeuk'?)
BeantwoordenVerwijderen