Wat lijkt het lang geleden, dat we samen door de lucht zweefden! Dat we samen vochten tegen Kapitein Haak. En daarmee lijkt het ook zo lang geleden dat ik jou voor het laatst gezien heb, genoten heb van je vertrouwen in de wereld, in mij. Nu ik ouder begin te worden, denk ik meer en meer na over de tijd van toen, over alles wat we samen beleefden. En zo ineens vroeg ik me af hoe het met je gaat.
Vertel me eens, hoe zit je leven nu in elkaar? Wie let er op je, wie zorgt er dat je je niet onbedachtzaam in allerlei onhandige en gevaarlijke activiteiten stort? Je kan het je vast niet meer herinneren, maar ik was toch echt degene die je vaak redde uit de handen van die akelige Kapitein Haak. Maar dat weet je vast niet meer, mannen vergeten altijd wanneer ze hulp kregen van een dame. En zeker de elfenhulp ben jij nogal eens vergeten. Bied er ook zeker niet je excuses voor aan, ik herinner je er gewoon aan.
Wat ik me ook nog afvroeg: heb jij nog wel eens contact gehad met die Kapitein Haak? Of contact, dat is een onmogelijkheid bij die man. Maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Hoe gaat het met hem, heb je daar enig idee van? Ik ben benieuwd of hij nog rondvaart over de eindeloze zeeën, of hij nog onschuldige mensen lastigvalt met zijn ene arm. Als ik aan hem denk, zie ik nog altijd dat ene gevecht voor me, je weet wel. En dan het briljante moment dat hij ontdekt dat het leven met één hand toch niet zo handig is als hij ooit gedacht heeft. En hoe is het met Wendy? En met al die lieve kinderen waar je altijd vriendschap mee sloot?
Weet je, ik vind het jammer dat ik jou al zo lang niet gezien heb. Maar ik ben dan ook zo druk! Ik doe wat ik kan om te voorkomen dat de kinderen niet meer in elfjes geloven, want dat zou het einde van ons elfjes zijn. En daar is niemand bij gebaat. Als ik ooit de wereld overtuigd heb van ons bestaan, zal ik je opzoeken. Tot die tijd: schrijf me. Ik schrijf terug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten