Brief aan de sterrenhemel.

Geschreven op 31 december 2011.
-

Beste Sterrenhemel,

Als je van een brief ontvangen houdt, heb je dit keer geluk. Dan is de laatste dag van het jaar misschien wel de beste van het jaar.

Soms kijk ik omhoog en dan zie ik je niet. Soms kijk ik omhoog en dan zie ik je wel. Een ding is zeker: Het moet nacht zijn. Of op zijn minst donker. Voor mij besta je in ieder geval alleen in het donker. Soms ontnemen donkere wolken me het zicht op jou. Misschien ben je er dan nog steeds wel, maar voor mij ben je dan onzichtbaar.

Ik hou ervan om naar jou te kijken. Sterker nog, je te bestuderen. Zelf word ik er altijd erg zenuwachtig van als mensen zo intens en lang naar me kijken. Dan ga ik vreemde dingen denken. Doe jij dat ook? Of vind je dat juist fijn? Misschien vind je er wel niks van. Heb je eigenlijk wel gedachten? Ik zou jaloers op je zijn als je geen gedachten had. Als ik eens een dag mocht kiezen wat ik zou zijn, dan zou ik gedachtenloos willen zijn. Niet in het verste hoekje van mijn geest zou een enkele gedachte te vinden zijn. Voor een dag lijkt me dat een opluchting...

Maar ik wil je een groot compliment geven. Je zit geniaal in elkaar! Ongelooflijk briljant! Hoe langer ik naar je kijk, hoe meer ik in je ga zien. Het liefst ben ik helemaal alleen, samen met jou. Op een hele donkere, koele zomernacht in de bergen. Zonder stemmen, zonder licht en vooral zonder slierterige wolken, want dan zie ik je niet. Dan bekijk ik je, bestudeer ik je, geniet ik van je. En ik praat tegen je. Maar omdat ik twijfel of je mij hoort van zo’n afstand, schrijf ik je deze brief.

Er zijn veel voorgeschreven patronen over hoe ik je moet zien. Hoe ik je moet uitleggen en hoe ik verklaringen voor je kan vinden en over uit welke figuren je lichtjes bestaan. Ik hou niet van voorgeschreven patronen, hoewel ze soms erg veilig zijn. Ik hou van zelfstandig denkvermogen en vrijheid. Ik hou van verrassingen en van wegdromen. Waar hou jij van?

Jouw sterrenlichtjes inspireren me eindeloos. Net zo eindeloos als je zelf bent. Ik hou ervan naar je lichtjes te kijken en zelf figuren te maken. Altijd zie ik andere figuren en daar word ik blij van. Je mogelijkheden zijn onbeperkt. Wist je dat eigenlijk wel? En maak je zelf ook figuren van jezelf? Of kun je jezelf niet zien omdat je te dichtbij bent? Dat zou ik graag eens willen weten. Als ik blij ben maak ik taarten, muzieknoten, glimlachjes en rozen van je lichtjes. Als ik verdrietig ben maak ik tranen, fronzen en grillige wolken van je sterren. In gedachten teken ik lijntjes tussen je lichtjes. Dat lukt goed als ik mijn ogen halfdicht knijp.

Ik bewonder je veelzijdigheid. Als ik reis, word je soms ineens anders. Je duizenden lichtjes zien er dan ineens anders uit. Mooi vind ik dat, omdat ik dan nog veel meer andere figuren kan maken. Maar je bent hoe dan ook erg ver weg. Ik hou van je, omdat je lichtjes zo twinkelen. Ze lijken altijd op een prettige manier naar me te lachen. Hoe komt het nou dat sommige lichtjes in jou zo helder en twinkelend en altijd aanwezig zijn? En hoe komt het dat sommige lichtjes bijna niet te zien zijn, of pas na héél lang kijken zichtbaar worden? Kun je me eens een van je sterren cadeau doen?

Vannacht zul je vast een slechte nacht hebben. Ik zou me in ieder geval op zijn minst ontstemd voelen als er zoveel knallen, glitters en gekleurde bollen mijn kant op schoten. Ik zou mijn lichtjes uitdoen als ik jou was. Dan ben je onzichtbaar. Ik zou mijn ogen stijf dicht doen en mijn oren misschien ook wel. Of heb je niet zoiets als ogen en oren? Misschien is alles wat ik van je zie wel gewoon jouw gezicht, maar heb ik dat nog niet gezien. Vanavond zal ik eens goed kijken...

Weltrusten, beste sterrenhemel. Ik bewonder je zwartheid en lichtheid tegelijk. Je hebt altijd iets geruststellends en vaststaands. Dat is het soort zekerheid waar ik van hou. Het kalmeert me. De tijd tikt door. Bijna is het donker en zie ik je weer. Vannacht maak ik denk ik veel melancholische figuren uit jouw lichtjes. Twinkel gerust eens extra. Als ik het kan, zal ik terugtwinkelen.

In afwachting van jouw aanwezigheid.

Je jouw bewonderende Koningstijger.