Brief aan goedemorgen.

Beste goedemorgen,

Goedemorgen. Een beetje raar omdat zo eind middag te schrijven. Maar dat maakt allemaal helemaal niet uit. Je bent een woord. Je bestaat uit letters. G.O.E.D.E.M.O.R.G.E.N.

Jammer dat je niet verboden bent, eigenlijk. (O ja, ik geef het toe. Ik ben een barbaar. Een chagrijnig sujet. Een helemaal niet aardig wandelend sprietenbeest). Maar goedemorgen. Je bent en blijft een snertwoord. Stel je dat eens voor, goedemorgen, overal en overal roodwitte borden met jou erin. Verboden jou te zeggen. Verboden jou te denken. Verboden subtiele opmerkingen over je te maken. Op straffe van marteling – die bestaat uit een jaar lang iedere avond en nacht uit je slaap gehouden worden door speciaal hiervoor opgeleide mensen die ‘goedenavond’ en ‘goedenacht’ (of misschien wel gewoon ‘welterusten’)  in je oor blèren.

Waar ik je van ken zijn (en ik schaam me, nu ik het opschrijf) mijn logeerpartijen.  ’s Avonds laat slapen is niet verkeerd. Maar als je dan op tijd je bed uit moet, op zondagmorgen en je wordt al zingend welkom geheten in de wakkere wereld met een blij ‘goeiemorgen’. Nou. (Kunnen krekels koken, eigenlijk?)  En daarna: Je komt met een chagrijnig hoofd de kerk binnen en de één na de ander galmt als knallend vuurwerk het goedemorgenwoord. O hoe heerlijk zijn morgens. Mis. Fout. Grapje. Je moet nog steeds verboden worden. Goedemorgens bestaan niet.

En ik? Ik zeg maar gewoon hallo. Of hoi. En het kan-me-niet-schelen wie ik voor me heb. (Aan het groeten zou ik misschien ook ooit nog eens een brief moeten schrijven. En aan het met twee woorden spreken. Ik ben mislukt opgevoed. Ik heb een trauma. Ik haat goedemorgen. En ik haat ‘dag meneer. Dag mevrouw’. En dus zeg ik nog steeds maar gewoon hallo. Goedemorgen, misschien raak ik wat de draad kwijt in mijn brief. Maar desalniettemin. (Kijk, dat is wel een mooi woord!). Ik heb wel een punt, toch?

Uw niet zozeer hoogachtende, nederige

Boskrekel.