Een brief uit het dierenrijk. (Of meer een verhaal).

Tijdens het eten was ik een verhaaltje aan het verzinnen voor mijn broertje Thimo en zusje Helena. Het gaat over een olifant met een te lange slurf en een giraffe met een te korte nek. Het leuke is dat ik van tevoren niet wist hoe het verhaal zou worden, als ik het even niet meer wist vroeg ik Thimo of Helena of ze een dier konden verzinnen die de olifant of giraffe dan hielpen met hun probleem...

Er was eens een olifant met een te lange slurf. De slurf was zo lang dat tie over de grond sleepte. Wat moet ik daar toch aan doen vroeg hij zich af. Hij dacht laat ik op blokjes gaan staan zodat mijn slurf niet meer over de grond sleept. Hij vroeg de bever om die blokjes voor hem te knagen. Dat deed de bever, en na een poos knagen waren de blokjes voor de olifant klaar, net klompen. Alleen ze moesten nog vastgemaakt worden. “Laten we een slang vangen, zodat we de huid kunnen gebruiken om ze aan je poten te binden”, bedacht de bever. Dus ging hij met een de olifant een slang zoeken. Die kwamen ze tegen en de olifant zei tegen de slang: “blijf stil liggen, dan maken we je dood, zodat we je huid kunnen gebruiken.” “Ja maar”, zei de slang: “ik wil niet dood”, en hij kroop snel weg. De bever zei:  “dombo”, dat moet je ook niet zeggen. “Oké”, zei de olifant, dus zochten ze een andere slang en toen ze er weer een hadden gevonden zei hij tegen de slang: “blijf stil liggen, we maken je niet dood hoor.” Maar de slang kreeg argwaan en kroop er snel vandoor. Ze vroegen een voorbijkomende krokodil om raad. De krokodil gaf de tip om een knoop in de slang te leggen, zodat hij niet meer zou kunnen wegkruipen. Ze vonden een andere slang en de bever pakte de slang met zijn slurf bij de staart en de olifant bij zijn kop om een knoop in de slang te leggen. Maar de olifant werd natuurlijk in zijn slurf gebeten waardoor die helemaal opzwol. “Help”, zei de olifant: “nu heb ik een te lange slurf met ook nog een gezwel eraan!” Dat moet wel pijnlijk zijn als het met een zwelling over de grond zou slepen, vond de bever en stelde zich voor hoe het zou zijn als hij een zwelling aan zijn staart zou hebben. Daarop schoot hem een idee te binnen en zei: “We leggen wel een knoop in je slurf, dan sluit je de zenuwen af en dan wordt de slurf ook korter, zodat het niet meer over de grond sleept.” Zo gezegd zo gedaan. Helaas kreeg de olifant daardoor geen adem meer, en stikte hij bijna. Gelukkig kwam er net een specht voorbij vliegen die boven de knoop een gaatje hakte in de slurf waardoor de olifant weer een beetje lucht kreeg. Zijn adem piepte door het gaatje waardoor de specht op een nog beter idee kwam, hij zei: “laten we de knoop eruit halen er nog meer gaatjes maken, dan hebben we een olifant die kan fluiten!” De specht hakte precies zoveel gaten als er in een blokfluit zitten. En zo liep er een olifant door het bos die niet trompetterde maar kon fluiten. Hij floot er dan wel lustig op los, maar blij was de olifant nog steeds niet.

De giraffe had een te korte nek. Hij werd erdoor gepest en bovendien kon hij zo niet bij de blaadjes van de bomen. Zijn tranen biggelden langs zijn korte nek. Hij besloot zichzelf op te hangen. En misschien dacht hij, rekt mijn nek dan zo uit dat ik weer met beide poten op de grond kom. Zo probeerde de giraffe zichzelf op te hangen, maar het lukte hem niet want zijn nek was te kort om bij de takken te kunnen. Hij riep daarom de schildpadden om hulp en vroeg ze of hij op hun schild kon staan. Vier schildpadden (voor elke poot één) hielpen hem en hij was klaar om zichzelf op te hangen. Maar toen hij zover was dat de giraffe bij de takken kon, zag hij de overheerlijke blaadjes hangen en vergat zichzelf op te hangen. Hij hoefde zelfs alleen maar stil te staan op de ruggen van de schildpadden en ze te sturen. Wel ging het wat langzaam met die schildpadden dus echt lekker liep dat ook niet. Hoe moet dat nou vroeg hij zich af. Hij vroeg de wijze uil om raad en die zei:  “Er loopt een olifant met een te lange slurf in het bos, ik stel voor om een stukje van zijn slurf af te halen en bij jou tussen je nek te doen.” “Wat een wijze raad!”, zei de giraffe. Maar hoe halen we het stukje slurf ervan af? Er kwam net een neushoorn voorbij en die hoorde het verhaal. Hij zei: “dat red ik wel.” De neushoorn vroeg de olifant om zijn slurf langs een boom te leggen. Hij kwam aanstormen en met een daverende knal boorde zijn neus zich in de slurf van de olifant. De slurf hing er half bij. Maar gelukkig waren de snijdermieren snel ter plekke om de rest van de slurf af te snijden. Waar zijn jullie nou mee bezig, vroeg de doodskever. “Wel”, zei de neushoorn: “we halen een stukje slurf van de olifant af – want die is toch te lang – en zetten die als tussenstuk op de nek van de giraffe.” “Ja maar”, zei de doodskever: “dan moet toch eerst de nek van de giraffe eraf gehaald worden, dan zal hij dood gaan, en ik heb al genoeg overwerk!” “Oja”, zei de giraffe dat zou niet handig zijn: “want dan hebben we alles voor niks gedaan.” Ze vroegen raad bij de snuitkever, en die zei: “Weetje wat, maak het stukje slurf aan de snuit vast, zodat de giraffe de blaadjes op kan zuigen!”  Zo leefde de giraffe nog lang met een korte nek en de olifant floot gelukkig zijn lied.

Baboon