Brief aan de angst.

Beste angst,

Een huichelaar. Dat ben ik. Want zo’n beste angst ben je volgens mij helemaal niet. Misschien ben je op zichzelf zo gek nog niet, maar wat er uit jou voortkomt, angst… Dit is het begin nog maar. Een beetje gezonde spanning is oké, maar angst…

Overval ik je met deze woorden? Kom ik als een donderslag bij heldere hemel? Als een dief in de nacht? Ja? Dán kunnen we elkaar de hand schudden. Want overvallen is sowieso ook één van jouw sterkste kanten.

Probeer niet stiekem mijn leven binnen te dringen. In te breken of zo. Voor jou blijft de deur gesloten. Stop gewoon met dat geniepige gedoe, angst. Bij mij krijg je hoe dan ook geen overheerlijke maaltijd aangeboden of een warme slaapplaats. Mijn hart wordt niet gedomineerd. Niet door jou.

Toch, beste angst, zie je op één of andere onmogelijke manier kans om mijn bestaan te beïnvloeden. Schichtig, ondoorgrondelijk, ongrijpbaar. En onzichtbaar. Maar onmiskenbaar voelbaar.

Een krachtig iets, angst. Je bent in staat jezelf veel ruimte toe te eigenen, weinig goeds te brengen en alle moed te ontnemen. Oh, vreugdeverslindende verontrustheid! Dát neem ik je het allermeest kwalijk. Moed ontnemen. Waar ben ik zonder moed, angst? Wat als ik de hoop verlies? Hoop doet juist leven. Dat is nu net het probleem, en het grappige. Want ik vraag me af wie er banger is voor het leven, angst. Jij of ik?

Jíj bent de oorzaak van gillende, hysterische, overslaande stemmen. Van onvolwassenheid (oeps!), controleverlies, van stormen vol twijfels. Mensen in de hoek drukken, dat is jóuw specialiteit.

Wees toch eindelijk eens bereid hand in hand te gaan met vertrouwen en onbezorgdheid, en samen met geluk in één hart te wonen. Een gedeelde eerste plaats. Maar zelfs dat is te veel gevraagd. Alle aandacht wordt naar jou toegetrokken, angst. Vind je dat niet eng? Je bent zo dubbel.

Hoe vind je het dat iedereen bang voor je is, met je worstelt en je het liefst een draai om de oren zou geven? Maakt je dit mogelijk nog angstiger? Of vind je het fijn om de angst te zijn? Lekker mensen, dieren en al wat leeft angst aanjagen? Leedvermaak. Machtsmisbruik.

Gelukkig ben je zo nu en dan ook afgrijselijk nuttig. Je waarschuwt voor gevaar. Zonder jou zou ik ongetwijfeld veel gevaarlijke dingen doen, beste angst. Wat dacht je van zomaar een straat oversteken, terwijl er een auto met hoge snelheid nadert, bij een ‘vreemde’ man in de auto stappen(welke man is er nu niet vreemd?), geen actie ondernemen terwijl je een brandlucht ruikt?

Een heel klein beetje erkentelijk ben ik je dus wel, angst. Ga nu niet schichtig met je ogen knipperen, met je neus in de hoek staan, weg hollen en pas na tien minuten omkijken of je toevallig achtervolgd wordt, krijsen of iets anders. Wees ook maar eens blij met wat positieve woorden.

Je bent een meerkleurig iets, angst. Alle soorten en maten zijn mogelijk. Van onzekere, rimpelige angst tot donkergrijze angst. Van adembenemende angst, tot zachtgele, sluimerende angst.

Angstig zijn. Niet persé een verheugend iets. Eigenlijk, beste angst, beste allemaal, is er alle reden voor vertrouwen, voor onbezorgdheid. Tot nu toe leven we allemaal ons leven, zijn er veel wonderen gebeurd, is er sowieso wel eens wat mislukt of iets ergs gebeurd, en is er veel goed gekomen. Toch?

Dat is de kunst, niet bezorgd zijn over het leven, wat de toekomst ons zal brengen. Bezorgd zijn zal niets aan je lengte toevoegen (Wat wel? Wat wel? Wat wel?) Durf te presteren, te ondernemen, dromen te dromen!

Beste angst, als je van plan bent nog meer angst te bewerken, of nog meer invloed uit te oefenen, kan je beter je spullen inpakken en wegwezen. Dan doe ik dat ook. Zorgeloos op reis, zonder jou.

De Eekhoorn.