Brief aan de chocola

Beste chocola,

Jij en ik zijn maatjes. Beste maatjes, mag ik wel zeggen, we zijn behoorlijk dik met elkaar. Al vermoed ik dat onze relatie behoorlijk eenzijdig is en dat jij niet zoveel van mij houdt als ik van jou. Ik moet je bekennen: soms lijk ik afhankelijk te zijn van jou. Zo afhankelijk, dat het me  niet uitmaakt hoe jij eruit ziet. Wit, donkerbruin of ergens daartussenin. Met spikkels, zonder spikkels. Met karamel. Met pepermunt. Met koek. Met kip (ja, echt! Ik ga dat binnenkort eens proberen).

Ik heb een voorkeur voor een bevroren jou. Met vanille-ijs. Dan maak je mijn dag weer goed. Maar ook een vloeibare, gesmolten jij volstaat, met name op de dagen dat het buiten kouder is dan jij met vanille-ijs. En als ik alleen op je uiterlijk afga: het liefst ‘ergens daartussenin’, met een zachte binnenkant van karamel.

Er zijn dagen dat ik gemakkelijk zonder jou kan. Dat hagelslag op mijn boterham volstaat. Maar op de meeste dagen vraag ik me ’s ochtends al af waar je bent. Of je binnen handbereik bent. Op die dagen moet ik je bevrijden uit de macht van de supermarkt. Maar vervolgens blijf ik aan de slag. Want ik heb aan kilo’s jou niet genoeg. Maar dat schijnt iets typisch vrouwelijks te zijn.

En toch. Stiekem ben ik wel benieuwd naar jouw mening over mij. Want wat vind jij er nu van dat ik zo om je geef? Is dat gevoel wederzijds? Of word je al moe als ik naar je kijk? En waar ik ook wel benieuwd naar ben: hoe komt het dat jij jij bent? En hoe komt het dat juist jij zo aantrekkelijk bent? Waarom kan ik niet genoeg van je krijgen? Ja, ik weet het, dat is een kwestie van hormonen, maar kan het gewoon liefde op het eerste gezicht zijn?

Ik weet het niet. En terwijl ik wacht op je antwoord, ga ik maar eens bonbons kopen.

Lieve groet,
Tinkerbell