Brief aan het aanpassen.

Best aanpassen,

Aanpassen, wat in zoveel vormen bestaat. Je hebt geen kleur en geen vorm. Je bent eigenlijk zelfs niet iets. En toch besta je wel – en pas je jezelf voortdurend aan.

Om te beginnen kun je jezelf manifesteren in een winkelende vrouw. (Winkelende mannen vinden aanpassen in dat opzicht vaak onzin en mopperen luidkeels als ze meegetroond worden door hun vrouw – ze passen zich wel aan, dat dan weer wel. O, opoffering).  Maar goed, de winkelende vrouw dus.  Begerige blik in de ogen, een gat in hun hand. Ze passen kleren, weggedoken in een hokje nadat ze een wachtrij hebben getrotseerd. Of ze passen schoenen op een krukje in de winkel. Heb je jezelf ook ooit aangepast, aanpassen? (Ik identificeer me trouwens helemaal niet met die vrouwen. Mijn hebzucht beperkt zich met name tot boeken).

Je wordt een raarder woord naarmate ik je vaker opschrijf. Dat dan weer wel.

Pas je jezelf aan, aanpassen? Aan situaties? Dat je denkt dat er iets van je wordt verwacht en dat je jezelf daarom op een bepaalde manier gedraagt? Dat je,  wanneer de mensen saai en verdrietig naar beneden kijken, dat ook maar doet. En wanneer op een regenachtige dag in juni iedereen in de trein zit te mokken (stáát te mokken, sorry, het is natuurlijk meestal druk) doe jij dat dan ook? Soms word ik in dat opzicht moe van je, aanpassen. Altijd maar aanpassen, aanpassen, aanpassen. Maar iemand anders kan dat toch ook? En nog steeds word je gebruikt.. die lieve, lieve vrede toch.

Groot en overkoepelend ben je aanwezig in de soorten die zich aanpassen. Een snavel voor bessen en een snavel voor vliegen. Zoiets. En voelsprieten als sensoren op je hoofd (ik mis ze helaas). Overlevingswaarde van gedrag.. gedrag wat altijd een reden heeft ook al zien we ‘m niet. Aanpassen noemen ze dat.. groen zijn omdat het gras groen is en we niet opgevr..

Hier eindigt de brief. De krekel moest achter een grasspriet duiken om zich te verstoppen voor een krekeletend wezen.