Brief aan het hart.

Best hart,

Gezien jij de reden bent waarom ik ben, denk en doe, verdien je een ruim eerbetoon. Dit keer door een brief. Zit je er al lang op te wachten, best hart? Uit het oog, maar niet uit het hart, wil ik je even op het hart drukken. Dat zou je kunnen onthouden te allen tijde.

Ik schrijf precies wat jij me ingeeft, dat beloof ik je.

Wat heb ik je toch veel te schrijven. Allereerst moet het van mijn hart dat jij ongetwijfeld het allermooiste bent van de hele schepping. Zonder meer. Nu ik dit zeg voel ik dat je nog sneller gaat kloppen. Doe je dat van ontroering, best hart? Van geluk? Van trots? Van iets anders?

Trouwens, ik heb diep respect voor die vele slagen per minuut. Hoe houd je het vol? Ben je dat eindeloze geklopt nooit eens zat? Ik hoop het niet. Stel je voor, waar was ik zonder jou? Zou je niet eens wat anders willen dan kloppen? Bijvoorbeeld stampen, stompen, trappen, knijpen. Lijkt je dat niet wat? Zo’n tachtig keer knijpen per minuut in plaats van kloppen. Desnoods kwijlen of springen. Vrijwel alles is mogelijk.

‘Mijn hart klopt alleen maar voor jou’ is de meest waardeloze opmerking die ooit heeft geklonken, vind ik. Hoe dan ook, het hart klopt in de eerste plaats voor degene waar hij in huist. Absoluut. En als het goed is voor nog oneindig veel andere dingen die van belang zijn.

Alleen maar voor jou. Huh. Tunnelvisie. Beperkt. Saai.

Mijn hart klopt voor van alles en nog wat. Niet enkel voor mezelf, al zou hij daar zijn handen aan vol kunnen hebben. Meer dan vol zelfs. Maar hij klopt nog voor talloze andere mensen en zaken. Misschien ook voor jou. Waarschijnlijk zelfs. Maar niet alléén voor jou!

Best hart, je bent zo veelkleurig en veelvormig. Ik voel je soms zo groot, zo goud, zo klein, zo bang, zo lichtrood, zo donkergrijs, zo leeg, gelukkig, onstuimig, hard, blauw, zo fleurig en onrustig. Noem maar op! Is het zo dat je in de linkerkamer –de voor mij- ongewenste gevoelens bewaar en in de rechtse alle gelukkige gevoelens? En dat je meestal vergeet de deuren op slot te doen, zodat bij het minste of geringste alles maar wat door elkaar waait?

Die stemmingswisselingen en allermeest uiteenlopende gevoelens, waar komt dat maar weer vandaan? Ik bedoel: Pas ik mijn stemming aan op welke kleur of vorm jij aanneemt, of pas jij je aan op mijn gevoel, kleur, emotie? Aan snel veranderen ontbreekt het je in ieder geval niet. Hoe is het eigenlijk om hart te zijn?

Hoe voelt het als je gebroken bent? Niet recht door midden, best hart, (dat is geen kunst) maar met van die scherpe, puntige uithalen en venijnige randjes eraan. Je weet wel. Kan dat weer gelijmd worden? Of is het: eens gebroken, altijd gebroken? Ongeneeslijk. Ik houd mijn hart vast. Ieeehhwwl.

Jaja, hartendieven. Dat is een ander verhaal. Die schijnen ook rond te lopen, te sluipen, te zweven of... Heb je daar wel eens van gehoord, best hart? Wees op je hoede, laat je nooit stelen! Stelen is nooit toegestaan. Dat staat vast. Het is problematisch dat er goedaardige en kwaadaardige hartendieven bestaan. Hoe zijn ze te onderscheiden? Misschien dat het beter is bij voorbaat je deur op slot te doen. Misschien ook niet. Zet hem anders op een kier. De Eekhoorn die niets weet.

Best hart, ik geniet van je aanwezigheid, van het feit dat je altijd bij me bent, diep in mij huist, zoveel warmte uitstraalt. Maar waarom voel ik op de plek waar jij zo ongeveer hoort te zitten ook wel eens steken? (Vooral als ik heel diep nadenk, over het leven en zo.) Zo van mijn kruin tot mijn tenen en nog een beetje. Alsof een zuignap mij naar zich toetrekt en waarbij geen enkele tegenstribbeling werkt, alsof er opeens een ravijn opdoemt uit het niets die ik op geen enkele manier kan ontlopen. Alsof een loodzware, donkergrijze wolk naar beneden valt, mijn keel omsluit en mijn adem stokt. Alsof iemand op mijn hart trapt… Hartzeer.

Maar als ik indien mogelijk nóg dieper nadenk, bewonder ik je buitensporig.  

Best hart, ik bewonder je om je ongekende veelkleurigheid, verregaande standvastigheid, oeverloze trouw, tomeloze doorzettingsvermogen, overdadige flexibiliteit en je schitterende onuitputtelijkheid. En die minder fijne eigenschappen houden me scherp, maken dat ik des te meer kan genieten van al je zuiverheid, en zorgen ervoor dat ik je nu al vast eindeloos dankbaar bent.

Ik ben blij, best hart, dat ik jou even heb kunnen luchten. Eigenlijk draait alles om jou. Stop vooral niet met bestaan, dan klopt er niets meer.

Bij voorbaat heel hartelijk bedankt namens De Eekhoorn.