Brief aan het veronachtzamen.

Best veronachtzamen,

Je glimlacht. Applaudisseert.  Maar altijd weer haal je daarna je schouders op. En doe je of alles, álles je helemaal niets interesseert. Je bent het veronachtzamen. Je torent hoog  boven de mensen uit en bent absoluut familie van de minachting. Hoi veronachtzamen. Kun je het goed zien daarboven? Waait het daar harder dan hier?

Ver-on-acht-zamen. Ver. (Kom je van ver, of is ver gewoon een soort van voorzetsel voor de grap?). On. (Meestal voor alles wat niet mooi is). Acht. (Getal). Zamen (Geen woord). Achtzamen bestaat niet. Onachtzamen ook niet. Alleen jij, veronachtzamen. En ik was even vergeten dat je doorgaans helemaal niet glimlacht en applaudisseert. Je schouders ophalen, dat doe je voortdurend. En meestal kijk je meteen de andere kant op, omdat daar betere dingen te zien zijn.

 Als je wat krijgt is het: O. Is dat alles? En als je wat geeft betekent het niets. (Jij betekent ook niets, wist je dat wel?).  Je bent degene die het gegeven paard wél in de bek kijkt en het aantal tanden telt. Maar in jouw geval heeft het paard geen tanden meer. Smalend haal je opnieuw je schouders op.

Ik dacht eigenlijk dat ik jou een mooie lange diepnadenkende brief (zo één met een frons boven zijn wenkbrauwen) zou sturen. Maar om twee redenen zal ik dat niet doen. De eerste is dat mijn hoofd leeg is en geen fronsen kan produceren. De tweede is dat jij maar eens moet voelen wat je bent. En dus veronachtzaam ik jou. Haal mijn schouders op. Want je interesseert me niet.

De boskrekel.