Brief aan de chaos.

Beste chaos,

Nooit, nooit heb ik u ontmoet. En toch weet ik wel zo ongeveer hoe u eruitziet. U wisselt voortdurend. Maar doorgaans draagt u een zwarte jas waar alle regen doorheen gaat. U bent doorweekt, omdat u geen paraplu heeft. En u houdt van regen, omdat u dan op uw best bent. Maar als het eens een keer niet regent, bent u er ook. Nog steeds in het zwart. En dan bent u boos omdat het niet regent. Eigenlijk bent u altijd boos. Boos omdat de zon schijnt, omdat het regent, omdat het bewolkt is, omdat de regenboog te zien is, omdat ravijnen diep zijn, omdat u geen toegang krijgt of omdat de deur juist wagenwijd openstaat. U, beste chaos, bent niet snel tevreden. (En zo zwerft u door de straten, regenplassen, langs ravijnen en ziet in de verte de regenboog – nee, er is geen goud - en u vraagt u af wie u zult teisteren en in welke gedaante). Daar bent u zo volmaakt goed in. (Win een prijs). In tegen muren drukken en zeggen dat u meer ruimte wilt. Meer, meer en nooit genoeg. U bent degene die ons afwezig laat zijn en onze gedachten belangrijker laat zijn dan wat om ons heen gebeurt. Oplossen en verdwijnen, daar bent u niet goed in.

Misschien, als ik het fout heb en u geen persoon bent, bent u wellicht een spinnenweb. Maar wie is dan de spin die op zijn grote maaltijd afkomt als u ons vangt?

En misschien, als ik het dan nog steeds fout hebt, bent u gewoon de wereld in het algemeen. Of een visie van een persoon op de wereld in het algemeen. Misschien bestaat u wel alleen in ons hoofd. (Waarom tutoyeer ik u eigenlijk niet? Ik houd helemaal niet van u zeggen. Tegen niemand).

Een laatste flits van u, smerige stinkende vuilnisbelt, schiet door mijn hoofd. Dit is echt geen blije brief hè? Maar ooit, beste chaos (nee, eigenlijk mogen sommige bijvoeglijk naamwoorden niet in combinatie met u), ooit. Tot aan die dag verblijven wij.

Uw nederige boskrekel.