Brief aan de verwondering.

Beste Verwondering,

Eindeloos onuitputtelijk is jouw grootheid en puurheid. En eindeloos groot mijn verwondering als ik, in de pracht van de ondergaande zon, eindelijk bedenk om eens een brief aan jou te schrijven. Want dat is wat je verdient, beste Verwondering. Niets minder dan een loflied op jouw schittering en heerlijkheid. Daarom schrijf ik je, uit het diepst van mijn hart.

Verwonderd over het wonder dat ik me zo ongelofeloos veel kan verwonderen, wil ik je meedelen dat ik dankbaar ben, beste Verwondering, heel dankbaar! En ik kan me dan ook bijna niet anders indenken dan dat je zelf ook heel dankbaar bent voor wie je bent. De Verwondering. Graag zou ik me ook eens voorstellen: ‘Aangenaam, ik ben de verwondering’. Er lijkt me overigens wel een wezenlijk verschil zitten tussen je verwonderen of de verwondering zíjn. In ieder geval geef jij hoe dan ook, hoegenaamd, absoluut veel kleur aan mijn leven.

Op de meest onverwachte, onbewuste of onmerkbare momenten verschijn jij op toneel. Genietend van de normale dingen in het leven. En dat is de kunst, beste Verwondering. Verwonderen over de kleine dingen in het leven. Ook over de grote dingen, maar dát wens jij niet persé. Je blinkt uit in je allesovertreffende tevredenheid.

Ik ben blij met je, toch bekruipt ergens mij een schuldgevoel. Heel precies kan ik het niet omschrijven. Wat ik wel weet is dat ik toch zoveel heb om me over te verwonderen. Soms misschien wel teveel zodat de onschuldigheid en puurheid van jou wat in het niet valt. Vooral in tegenstelling tot zoveel anderen, die veel minder bedeeld zijn dan ik, en vaak toch zó dankbaar zijn. En tevreden. Wanneer ik mezelf betrap op mijn masker van zelfmedelijden en triestheid, wringt er een donker en modderig aanvoelend gevoel doordringend tot in mijn diepste ik. Het dringt weer tot me door dat ik verre van zielig en aandoenlijk ben, en ik besluit dit verwerpelijke masker af te zetten en me enkel te verwonderen, Beste Verwondering.

Verwonderen… Over het feit dat ik besta, over het feit dat degene die deze brief leest bestaat. Over de ontelbare sterren die flonkerend aan de hemel alles van bovenaf bekijken. Wat zullen zíj zich verwonderen. Ik denk dat ze me soms uitlachen, maar me zeker ook een bemoedigend glimlachje schenken. Of knipogen. En voornamelijk verbaasd staan (of hangen) over wat er beneden hen gebeurt.

Verwonderen… Over al het groen dat langzaam, maar heel zeker, begint met bloeien, de bloemen, licht dat overgaat in duister en andersom, winter die wat opschuift en zo plaats maakt voor de lente, en ik verwonder me over de zon. Is er ook maar iets dat (bijna) zoveel licht en warmte geeft als hij? Ja, jij, beste Verwondering. Denk ik.

Wát was ik zonder jou, beste Verwondering? Ik verwonder me tijdens het reizen, tijdens feestjes en tijdens het dromen. Wáár was ik zonder jou? Misschien – reken er niet te vast op – ben jij voor mij de definitie van liefde en geluk. Vertel dit vooral tegen niemand in het bijzonder, ter voorkoming van concurrentie.

Beste Verwondering, ik zie uit naar een antwoord van jouw kant. Een brief bijvoorbeeld, waarin je wat meer vertelt over jezelf. En dan vooral over hoe jij tegenover jezelf staat. Bestaat het, dat jij je ook kunt verwonderen over jezelf? Ben jij ook wel eens woedend óp, of verdrietig óver jezelf? Of blij, of ontzet, of iets anders? Schaam je vooral niet, ik zal me overal in herkennen, mijn beste! Of verwonder je je over iets anders? Bijvoorbeeld over de wereld, over gemaakte keuzes, of over andere bewonderenswaardige en verassende zaken die opvallen en waar je van opkijkt. Zomaar wat gedachten die in me opkomen, waar ik me natuurlijk ook weer zonder mate over verwonder, beste Verwondering. Schroom niet eens wat van je te laten horen. Maar nooit zal ik het je kwalijk nemen als je andere, belangrijkere bezigheden hebt. 

Toch kan ik me ook voorstellen dat jij wel eens wat of iemand anders zou willen zijn. Je bent zonder twijfel één van de mooiste en meest zuivere begrippen van de hele wereld en omgeving, maar word je er soms niet moe van, van al dat aardig, vriendelijk en alomtegenwoordig zijn? Echter, je komt in de verste verte niet op me over alsof je iemand bent die zich ook maar enigszins anders voordoet dan wie hij in werkelijkheid is.

Beste Verwondering, jóú gun ik iedereen. Mijn wens is dat íedereen veel heeft om zich over te wonderen, veel om van te genieten, en veel om dankbaar voor te zijn. Ook gestalten met een norse uistraling en met boze ogen gericht naar de grond die leiden tot ondoorgrondelijke mismoedigheid en zwarte, misschien wel oneindige diepten. Jij bent de enige die glans kan aanbrengen op een desbetreffend gelaat en bent de enige met de kracht om hun bestaan wat op te vrolijken. Door te laten verwonderen over kleine dingen. Kleine, doch voelbare verwondering, die mogelijk kan uitlopen in onmetelijk grote verbazing.  

Je heerst in grote mate over mij. Verwonder je maar vast over dat feit, beste Verwondering. (Want snel laat ik niet iemand over mij heersen). Je bent bevoorrecht. In zoete volheid (of is het volle zoetheid?) en glorie heers je in mijn leven. Zo nu en dan een moment dat je van mijn zijde wijkt. Ben je dan op vakantie, mijn beste? Of doe je ook aan inslapen, verbergen, wegdromen of doorluchtigheid? Zó doorluchtig ben je dan, dat ik je enkel kan vermoeden. Desalniettemin keer je altijd terug en neem je trouw je plaats weer in.

Gelukkig ben ik gelukkig, beste Verwondering. Mede dankzij jou. Bij dezen spreek ik met je af dat we elkaar eeuwige trouw beloven en nooit van elkaar zullen scheiden.

De immer verwonderende en aan jou verknochte Eekhoorn