Brief aan de flexibiliteit

Beste flexibiliteit.

Ik gok dat u er wel mee om kunt gaan. Ik weet het wel zeker, of nee, ik verwacht het van u. Oké, het is  misschien onverwacht, verrassend. Niet-normaal. Maar u, u die impliceert zich zonder enige moeite te kunnen aanpassen aan veranderingen in de desbetreffende omstandigheden, de voortdurende situatie: U moet dit kunnen verwerken. Of is er geen sprake van verwerken omdat dat impliceert dat er geen dirécte mogelijkheid tot -nemen zoals het is- , is? Oh, ik bedoel natuurlijk dat u om kunt gaan met het ontvangen van deze brief.

Genoeg hierover.  Oh, had ik dit moeten aankondigen? Of heeft u liever dat ik u uitdaag door van de hak op de tak te springen zonder aan te geven dat ik van onderwerp verander? Het spijt me dan, dat ik het aankondigde bedoel ik, maar mijn vermogen tot flexibiliteit is kwantitatief én kwalitatief van minder grote waarde als de uwe.

Met mijn vermogen om van de hak op de tak te springen is niets mis. Maar mijn diepgewortelde aanpassingsvermogen om deze soms frustrerende eigenschap níét ten toon te spreiden, als het anderen als mijzelf betreft, heerst nu, zélfs nu ik u, de flexibiliteit in eigen persoon benader, over mij.
Ik doe het niet expres, maar laat mij leiden door dit vermogen. Is dat slecht?

Nu we het over slecht hebben, - o nu doe ik het weer -, u wordt gezien als goed. Als u iets of iemand vervult wordt dat of diegene bewonderd. Nee, ú wordt in het of hen bewonderd. En toch, toch vraag ik me iets af. Is het eigenlijk wel een uiting van kracht, die flexibiliteit van u? Dat vermogen om u aan te passen aan alles en iedereen? Is het niet gewoon een vorm van zwakheid? Van niet voor uzelf kunnen opkomen? Van, niet uw eigen weg te kunnen bepalen? Is het niet gewoon een verborgen vorm van trieste zwakheid? Van niet de verantwoordelijkheid durven, misschien wel kunnen, nemen? Sorry als ik u nu beledig, als ik nu hele gemene dingen denk. Al geloof ik ook wel weer dat u er niet wakker van ligt. Kijk, dat bedoel ik nu. Soms is het toch goed om u eens níét aan te passen? U mag toch best eens tegendraads zijn? Durft u dat? Of, kúnt u dat? Of bent u ALTIJD gedoemd tot aanpassen? Nog een vraag, u past zich aan. Accepteert u het ook? Of is het echt alleen een vorm van aanpassen? Zijn er situaties waarin u zich liever níét aanpast? Maar het wel doet omdat  het van u wordt verwacht? Of, omdat u niets anders kunt? Kunt u er zelfs maar aan dénken het níét te accepteren? Of houdt uw  ‘zijn’ in dat u  alles volledig accepteert en u aanpast aan wat dan ook?

Ik denk niet dat ik u kan volgen. Soms is nodig dat ik me aanpas, ondanks mijn niet-acceptatie. Soms pas ik me niet aan, omdát ik het niet accepteer. Soms, heel soms, pas ik me niet aan, terwijl ik het juist wél accepteer. Gewoon, omdat ik flexibel wil zijn, maar dan ten opzichte van mijn vermogen van vrij- handelen. En mijn vermogen tot eigenwijs zijn.

Flexibiliteit, ik besef dat u niet gedetermineerd kunt worden, omdat determinatie claimt vaststaand te zijn. En u, u bent niet vaststaand. En eigenlijk ook verschrikkelijk relatief. Want, ten opzichte van een situatie bent u flexibel, en zwak. Vind ik dan. Maar, ten opzicht van het vermogen om eigen te zijn, eigen, in plaats van een kopie van de massa, om me aan te passen aan mijn eigen wijsheid, bent u kracht.

Ik, de flexibele ten opzichte van mijn locatie,
de butterfly