Brief aan Tijger. (Een kat).

Lieve mooie Tijger,

Heb je ooit een brief gehad? Ik zie nu voor me hoe je deze brief openmaakt met je nageltjes (die zonder twijfel scherp genoeg zijn) gaat zitten (of in de kinderwagen of traktor liggen) en dan deze brief leest. Ik hoop trouwens dat je zit. Lopen is niet handig. En liggen komt zo ongeïnteresseerd over. En ik heb echt veel moeite gedaan voor deze brief, en doe het met veel liefde.

Je bent mooi tijger. En lief.  Het was geen liefde op het eerste gezicht. Maar mijn eerste liefde is dood. En ja, dan ga je toch beter naar de anderen kijken. Want alleen is ook maar alleen. Gezien een relatie met het dierenrijk dan. In mijn mensenleven ben ik niet alleen hoor! Gelukkig maar.
Mijn liefje uit het mensenleven was al wel erg fan van je. Ik geloofde hem nooit. Stom! Maar ja, hij heeft gewoon niet altijd gelijk, sttt niet tegen hem zeggen! Ons geheimpje. 

Tot ik je zag zitten op die kast. Met die prachtige ogen. Je tikte op de schouder van mijn liefje en keek hem zo lief aan. Je klom, zonder veel woorden te gebruiken, op zijn schouder en nestelde je daar. Je haakte je scherpe nageltjes in zijn trui (die hij gelukkig aan had) Dit beeld liet mij natuurlijk niet koud. Hoe zou dat nou kunnen. Vanaf die dag was ik ook verliefd op je. Soms denk je ook dat wij een soort van kast zijn. Niet handig.. maar geeft niet hoor. 

Zodra je een aanraking voelt gaat er binnenin jou een motortje draaien lijkt het wel. Wat voor motor is het? Loop je op benzine of diesel? Of is het echt alleen liefde en aandacht?
Goed aangeven als je bijna droog staat, dan kom ik wel even langs..

Je bent ook zo initiatiefrijk.. En je hebt een geheugen als een olifant. Eh, tijgerkater.

Ik dacht dat je in locaties dacht.. Maar zelfs in de tuin.. of in de weilanden denk je op mijn nek te kunnen springen.. Maar lieve Tijger.. als ik een hemdje aan heb, vind ik je natuurlijk nog wel lief, maar heb ik je liever niet in mijn nek. Das macht weh, weisst du?
Versta je mijn  Nederlands trouwens wel? Vast wel, je bent slim toch?
En lief. En mooi.

En vies. Op mijn goeie kleren he? Op het kussensloop he? No way, dat jij nog even in onze kamer mag kijken. Pfff. En nee je hoeft niet met je kop schuin, kijkend als een zielig weeskatje, voor de deur te gaan zitten.
Vieze piskater!

Nou daaaag, onthoud: Alleen op mijn schouder als ik een trui aan heb, en noooooooooit meer pissen. Anders geen liefde en aandacht meer. Punt uit.

- Butterfly.

Brief aan de haast.

Beste – maar ook weer niet zo heel erg beste-  haast,

Omdat alles altijd zo vlug mogelijk moet, zou ik deze brief ook zo vlug mogelijk moeten schrijven. Maar ik heb geen haast. Ik wil het ook niet hebben. Haas. +t. Dat dier zal wel de inspiratiebron van jouw naam zijn geweest. Hij moet ook altijd snel overal zijn.  Net als het konijn in Alice in Wonderland (hij komt te laat, te láát).

Ik weet niet of jouw naam – haast – al lang bestaat. Vroeger was je misschien wel onbestemd gevoel. Gevoel waarvan niemand wist wat het was. Zou het kunnen dat alle gevoelens ooit zo zijn begonnen? Totdat de eerste persoon begon te zien dat hij iets voelde wanneer iets snel moest. Hij voelde het kriebelen vanbinnen en hij voelde onrust (als hij dat woord al wel kende). De woorden die hij moest spreken, sprak hij snel. Het werk deed hij snel, want dan kon er nog meer werk worden gedaan en nog meer.

Iemand vond het wiel uit. O stroomversnelling. Er  kwamen wagens, paarden voor die wagens en er werd ontwikkeld en ontwikkeld en ontwikkeld en toen wisten de auto’s uit zichzelf waar ze heen moesten. En alles ging zo snel. Alles moest sneller. (Anders kom je te laat, te láát).

Men leerde te communiceren door te tekenen, te schrijven. Iemand zette de eerste krassen binnenin een grot. (Dat was toen er nog veel dieren niet uitgestorven waren). En waarom ook niet. De mensen schreven bedachtzame, rustige brieven. Maar toen kwam de typemachine. (Wat nog heel romantisch was). De email. De eeuwige bereikbaarheid van de mensen die langzaam de trein uitlopen (dan hebben ze ineens geen haast) omdat ze treuzelend lezen wat de haast van de techniek hen brengt. Snel, snel, snel. (Anders lees je het te laat, te láát). 

De mensen bouwden een plaats om te wonen. Maar hun onderkomens werden op sommige plaatsen op de planeet steeds groter en steeds luxer. En de planeet werd voller en voller en dat moest steeds sneller want de mensen hadden haast (opnieuw) om zo snel mogelijk zoveel mogelijk geld te verdienen en op een zo mooi mogelijke plaats te wonen en hoe voller het werd, hoe meer haast ze kregen (paniek!). Ze hadden haast om alles uit de weg te ruimen wat niet meer aan de haast deed denken. En dat hebben ze nog steeds. (Anders zijn ze te laat, te láát. Maar niemand kan precies uitleggen waarmee).

Zo gaat dat, haast. Niemand gaat je voorbij op die grote snelweg van het leven. Drijvende kracht achter zoveel. Begrip wat nooit meer vergeten zal worden. Gevoel. Onruststoker.

We moeten je herkennen, ontmantelen, als een bom. Anders zijn we te laat..

De boskrekel.

Brief aan de koe.

Beste lieve vieze koe,

Of moet ik vies niet in de aanhef zeggen? Beetje lullig misschien. Is het minder lullig als ik het later had gezegd? Heeft te maken met zo’n fenomeen waar men het nog niet per se over eens is (volgens mij). Als iets belangrijk is (en je het dus moet onthouden) moet je het als ‘ eerste’ noemen. Maar ik heb ook gehoord dat juist iets wat je als laatste hoort, je het beste onthoud. Dat je vies bent is trouwens helemaal niet belangrijk ofzo. (gaat het dan niet op?) Het is wel waar!

Je loopt door je eigen stront. Of moet ik zeggen uitwerpselen? Nouja, schijt, stront of uitwerpselen, ik vind dat vies.  Ook loop je nog gerust door dat van een ander. En als er te veel van die vieze dames je zijn voorgegaan glijd je er ook nog 's zo lekker in uit. Blegh. Verder veeg je je achterwerk nooit af. Je waarschuwt me niet als je aan de race bent.. (en ik nog geen meter van je afsta) Ook laat je gewoon alles lopen als ik tegen je aan het praten ben. Je kunt het toch ook gewoon zeggen als je schijt aan me hebt?
Ik vind het sowieso irritant en ongeïnteresseerd dat je nooit tegen me terug praat. Ook neem je nooit zelf initiatief.  Ik bedoel: Kijk, ik heb veel moeite genomen om je te leren kennen. Jij met je eigen karakter (Sommige wat psychopathisch,  anderen lui, onverstoorbaar, beïnvloedbaar of manipulatief) Je naam ken ik (meestal) en ik ben na een paar misschien niet zo aardige momenten (sorry daarvoor) toch echt verandert en benader jullie  zeer empathisch. Toch? Ik ben toch lief voor jullie?
Pas kreeg ik een lik. Van een van jullie. Ik zag het als een lief gebaar van waardering. Bleek het een manipulatief gebaar te zijn. Een poging mijn gezag te ondermijnen. Puh.
Verder zijn jullie wel lief, daar niet van.

Nou daag, tot snel ziens he. Enne, bedankt voor jullie melk. Die is heerlijk. (Dit is belangrijk, daarom zeg ik het als laatst, onthoud dit maar.

De Butterfly.