Beste fantasie,
Vanaf een hagelwit en ver uitgestrekt strand, zittend onder
de helderblauwe hemel, half verscholen in de schaduw van een palmboom,
genietend van de schitterende zonnestralen en starend in woeste golven van een
helderblauwe oceaan, schrijf ik je deze brief, beste fantasie. Het is zo’n
achtentwintig graden bóven het vriespunt. Er is taart, er wordt gedanst,
heldere klanken worden op onverklaarbare wijze geproduceerd. Mensen zijn enkel
vriendelijk, glimlachen, dansen, huilen, accepteren, ontstressen, omarmen en
hebben lief. Niets moet. Alles mag. Onbezorgdheid heerst.
De grens tussen jou en de werkelijkheid laat ik lekker even vervagen.
Leven in mijn fantasiewereld is heerlijk veilig. Het biedt perspectief aan mijn
eigen niet bestaande wereld die sowieso wel bestaat. Bij jou is alles mogelijk.
Zelfs wereldvrede. Graag bouw ik een grote muur om je heen, met véél
prikkeldraad, zoals dat in de werkelijkheid ook gebeurt. Gevangen in mezelf, de
plek waar jij overwegend uitblinkt in schoonheid en pracht.
Wie zegt eigenlijk dat je alleen maar fictie en
verbeeldingskracht bent? Voor mij ben je ontzettend werkelijk. En misschien ben
je voor iedereen persoonlijk werkelijkheid. Wat zou de waarde van de ‘echte’
werkelijkheid zijn als ik jou niet zo fantastisch zou beleven, beste fantasie?
Totdat…
…ik zoveel moed heb verzameld dat ik een kijkje durf te
nemen in de werkelijke werkelijkheid. Je wilt niet weten hoeveel knopen in de
maag dat met zich meebrengt. En tranen. En glimlachjes om mijn eigen
onbezonnenheid. Maar de werkelijkheid kan ook mooi zijn. Realiseer je, beste
fantasie (ik weet dat realiseren niet jou ding is) dat je op dit moment een
brief leest van een zeer ontwetend iemand. Eigenlijk weet ik niets, denk ik.
Weet ik. Vooral niet wat verstandig is.
Verstand is voor jou een grote barricade. Voor mij ook. Maar
niet altijd. Graag volg ik mijn hart, luister ik naar mijn hart. Naar jou. Maar
waar ik toch zonder verstand was? Hoe allesovertreffend je ook bent, je bent
ook onmogelijk, onwaarschijnlijk, onbestaanbaar, ongenadig, onbegaanbaar,
onbehaaglijk. Dubbel. Soms (of voor sommigen) maak je het leven zoveel mooier.
En leuker. Soms (of voor sommigen) wordt het leven enkel enger, angstiger,
raarder (fantastisch woord). Laat het helder zijn dat ik je erg waardeer, maar
laat me je ook wijzen op je valkuilen. Jaja, ik pas studiegerelateerde
theorieën braaf toe in de praktijk. Maar ik heb nu geen zin om dieper in te
gaan op jouw valkuilen.
Want zonder jou, beste fantasie, zou ik nergens zijn. Een
leven zonder creativiteit. Geen verre, wonderschone reizen, geen ideaalbeeld
voor hoe het leven zou moeten zijn, geen inlevingsvermogen of
verbeeldingskracht. Weet je wat ik ook zo leuk en hilarisch aan je vind? Dat je
zo weinig tijd en moeite kost. Ik bedoel maar, vliegen naar andere kant van de
wereld kost in de werkelijkheid zó veel, maar met jou… De wereld verbeteren
lijkt soms zo onmogelijk, maar door jou… Het leven lijkt soms zo ingewikkeld,
maar met behulp van jou…
Jij bent zo eenvoudig, zo rap, moedig, veerkrachtig, zó impulsief!
En dan kan het zijn dat de werkelijkheid soms hard aankomt, maar toch stimuleer
je mij ontzettend om jou om te zetten in daden. Je bent niet enkel een idee,
bedenksel, hersenschim of verzinsel. Toch?
Ik verwacht een brief terug, met jou als afzender. Tot die
tijd – en hopelijk voor altijd – zal ik niet stoppen met (dag)dromen, fantaseer
ik er lustig op los en blijft het evenwicht tussen de werkelijkheid en fantasie
toch zó iets interessants…
Fantastische groeten,
De Eekhoorn.
Ps. De volgende keer als mijn fantasie (jij dus) de ‘top’
bereikt, laat het dan alsjeblieft een keer verder gaan. Altijd dan stopt het. Juist
dan. Graag zou ik weten hoe het bóven de top is. Of vraag ik nu teveel van je? Ik
hoop het niet, want eigenlijk heb ik nog veel meer vragen. Maar ik weet niet
hoe ik ze moet stellen, zelfs niet met een klein beetje fantasie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten