Brief aan de wanhoop.

Beste wanhoop.

Nee, niet beste. Afschuwelijke wanhoop. Waar kom je vandaan? Wat wil je? En waarom kom je naar mij? Waarom besta je überhaupt? Weet je ook dat je een gruwelijk sadistisch gevoel voor timing hebt? Besta jij eigenlijk wel? Of ben je de afwezigheid van wat wij hoop noemen? WANhoop. Wat dus ook niethoop had kunnen zijn. Of onhoop. Of dehoop. Waarom wan? Ik bedoel; kijk nou: hoop is. Hoop sluipt langzaam weg. Hoop is niet meer. Wanhoop. Snap je? Dat klopt toch gewoon niet? Maar goed, ik heb je jouw naam niet gegeven.
Weet je, wanhoop? Ik moet je wel nageven dat je sterk bent. Een geboren heerser. Maar ik weet niet of je dat per se als positief moet zien. Ik houd van leiders. Ik ben zelf een volger namelijk, Maar dit gaat me te ver. Jij maakt puur misbruik van de situatie. En van mij. Elke keer weer. Heb je dat zelf door? Doe je het zelfs expres? Ben je echt zo’n vuilak? Die profiteert van een anders leed? Want ja, dat doe je. Ik weet niet precies hoe je te werk gaat. Maar ik zie het zo voor me, dat je me observeert. Lang. En dat je me langzaam besluipt. En precies. Echt precies op dat moment dat ik hoop roep, omdat ik besef dat die is weggeslopen, kom jij. En je staat daar dan. Zo van: ha! Dit ben ik, en ik wijk voor niets of niemand. En vooral niet voor jou. Je neemt de gehele ruimte in. Jij hebt volgens mij nooit hoeven leren hoe je je ruimte inneemt, hoe je voor jezelf opkomt. Jij doet dat gewoon. Jouw zijn heeft dit gewoon inclusief. Kun jij er daarom wat aan doen, vraag ik me ineens af? Misschien niet. Maar je timing kun je wel bepalen. En timing is beroerd. Nouja, voor jou misschien niet. Jij geniet ervan he? Als jou alle ruimte wordt geboden? Als je mag heersen als een koning? Als je Berusting weer kunt bejegenen en mis~ en gebruiken als slaaf. Berusting, die ken je toch wel he? Ken jij trouwens Vreugde? Of is vreugde te positief voor jou? Ik geloof dat jij goede vrienden bent met Leedvermaak.

Heb jij trouwens een deal gesloten met Tijd? Want ik dacht dat Tijd mijn vriend was. Maar misschien verraad Tijd me wel. Kun je me dat vertellen? Of nee, dan verraad jij Tijd. Ik ga wel een hartig woordje spreken met Tijd. Als het zo is, waar wedden jullie om dan? Om mij? En wat is de beloning voor wie? Is de weddenschap of jij mij totaal kunt beheersen? Of is de weddenschap of Tijd het perfecte moment kan kiezen? Maar hoe controleren jullie dit? Niet toch? Dus klinkt niet logisch. En wat is dan de beloning? Puur de verbondenheid met Leedvermaak? Oh, dan voel ik me wel ECHT een speelbal. Maar. Wat ik ook moet toegeven. Ik lAAt me beheersen. Door jou. Ik weet wat. Zullen wij een dealtje sluiten? We doen een wedstrijd. Als jij mij binnen een week kunt beheersen heb jij gewonnen en kun je weer je verbondenheid met Leedvermaak ervaren. Lukt het je niet, laat jij mij minstens voor 5 jaar met rust. Ja? En ohja, enige voorwaarde is, dat je Tijd er buiten laat.

Deal?

Een gedurfde uitgestoken tong,
Butterfly

Brief aan de fantasie.

Beste fantasie,

Vanaf een hagelwit en ver uitgestrekt strand, zittend onder de helderblauwe hemel, half verscholen in de schaduw van een palmboom, genietend van de schitterende zonnestralen en starend in woeste golven van een helderblauwe oceaan, schrijf ik je deze brief, beste fantasie. Het is zo’n achtentwintig graden bóven het vriespunt. Er is taart, er wordt gedanst, heldere klanken worden op onverklaarbare wijze geproduceerd. Mensen zijn enkel vriendelijk, glimlachen, dansen, huilen, accepteren, ontstressen, omarmen en hebben lief. Niets moet. Alles mag. Onbezorgdheid heerst.

De grens tussen jou en de werkelijkheid laat ik lekker even vervagen. Leven in mijn fantasiewereld is heerlijk veilig. Het biedt perspectief aan mijn eigen niet bestaande wereld die sowieso wel bestaat. Bij jou is alles mogelijk. Zelfs wereldvrede. Graag bouw ik een grote muur om je heen, met véél prikkeldraad, zoals dat in de werkelijkheid ook gebeurt. Gevangen in mezelf, de plek waar jij overwegend uitblinkt in schoonheid en pracht.

Wie zegt eigenlijk dat je alleen maar fictie en verbeeldingskracht bent? Voor mij ben je ontzettend werkelijk. En misschien ben je voor iedereen persoonlijk werkelijkheid. Wat zou de waarde van de ‘echte’ werkelijkheid zijn als ik jou niet zo fantastisch zou beleven, beste fantasie?

Totdat…

…ik zoveel moed heb verzameld dat ik een kijkje durf te nemen in de werkelijke werkelijkheid. Je wilt niet weten hoeveel knopen in de maag dat met zich meebrengt. En tranen. En glimlachjes om mijn eigen onbezonnenheid. Maar de werkelijkheid kan ook mooi zijn. Realiseer je, beste fantasie (ik weet dat realiseren niet jou ding is) dat je op dit moment een brief leest van een zeer ontwetend iemand. Eigenlijk weet ik niets, denk ik. Weet ik. Vooral niet wat verstandig is.

Verstand is voor jou een grote barricade. Voor mij ook. Maar niet altijd. Graag volg ik mijn hart, luister ik naar mijn hart. Naar jou. Maar waar ik toch zonder verstand was? Hoe allesovertreffend je ook bent, je bent ook onmogelijk, onwaarschijnlijk, onbestaanbaar, ongenadig, onbegaanbaar, onbehaaglijk. Dubbel. Soms (of voor sommigen) maak je het leven zoveel mooier. En leuker. Soms (of voor sommigen) wordt het leven enkel enger, angstiger, raarder (fantastisch woord). Laat het helder zijn dat ik je erg waardeer, maar laat me je ook wijzen op je valkuilen. Jaja, ik pas studiegerelateerde theorieën braaf toe in de praktijk. Maar ik heb nu geen zin om dieper in te gaan op jouw valkuilen.

Want zonder jou, beste fantasie, zou ik nergens zijn. Een leven zonder creativiteit. Geen verre, wonderschone reizen, geen ideaalbeeld voor hoe het leven zou moeten zijn, geen inlevingsvermogen of verbeeldingskracht. Weet je wat ik ook zo leuk en hilarisch aan je vind? Dat je zo weinig tijd en moeite kost. Ik bedoel maar, vliegen naar andere kant van de wereld kost in de werkelijkheid zó veel, maar met jou… De wereld verbeteren lijkt soms zo onmogelijk, maar door jou… Het leven lijkt soms zo ingewikkeld, maar met behulp van jou…

Jij bent zo eenvoudig, zo rap, moedig, veerkrachtig, zó impulsief! En dan kan het zijn dat de werkelijkheid soms hard aankomt, maar toch stimuleer je mij ontzettend om jou om te zetten in daden. Je bent niet enkel een idee, bedenksel, hersenschim of verzinsel. Toch?

Ik verwacht een brief terug, met jou als afzender. Tot die tijd – en hopelijk voor altijd – zal ik niet stoppen met (dag)dromen, fantaseer ik er lustig op los en blijft het evenwicht tussen de werkelijkheid en fantasie toch zó iets interessants…

Fantastische groeten,

De Eekhoorn.

Ps. De volgende keer als mijn fantasie (jij dus) de ‘top’ bereikt, laat het dan alsjeblieft een keer verder gaan. Altijd dan stopt het. Juist dan. Graag zou ik weten hoe het bóven de top is. Of vraag ik nu teveel van je? Ik hoop het niet, want eigenlijk heb ik nog veel meer vragen. Maar ik weet niet hoe ik ze moet stellen, zelfs niet met een klein beetje fantasie.