Brief aan de kat bij Le Journal.

Beste kat,

Ik weet niet of je bestaat. Ik ken je alleen maar van horen zeggen. Ze zeiden dat jij daar, in dat restaurant, de huiskat bent. Ik weet niet of je grijs bent. Of zwart. Of wit. Ik weet alleen dat ik, net als ik wel meer dingen hoop, de weinige keren dat ik bij le Journal kom, hoop je te zien. Hoop naar je te kunnen knipogen. Hoop op misschien wel een natte neus. Ik wil weten waar je van houdt. Misschien zou ik dat zelfs wel aan je vragen. (Maar ervaring leert dat katten nooit verder komen in hun antwoord dan mr). Mrisschien mretekent mr mrel mreel mreel. Mraar mrik mreet mriet mrat mret mretekent. Misschien gaan er wel diepere wijsheden schuil achter mr. Is mr alleen maar een wolk voor de zon. Ik weet het niet. Ik ben geen kat. Jij wel.

Of is jouw vocabulaire uitgebreider? Lees je kranten? Kun je Frans? Waaraan scherp jij je nagels? Heeft jouw baas een bank die fijn krabt? Of is zijn behang leuker? Eet je weleens stiekem mee als je in het restaurant bent? Dans je weleens? Waarom spin je en hoe doe je dat? Kun je ook vliegen? Want weet je, ik weet niet of je bestaat. Ik zal sceptisch zijn over je bestaan. Misschien ben je wel geen kat. Maar een meegenomen mini-tijger. Of je bent een vermomd vliegtuig. (Okee. Dit is teveel onzin. Dit is echt teveel onzin). Hou je van mauwen, beste kat? Geef je concerten op de schutting in maanlicht? Eet je vogels? Muizen? O, ik wil je zoveel vragen. Ik wil zoveel weten. En nooit geef je antwoord. Ik weet niet of je bestaat.

En als je bestaat zeg je vast niet veel anders dan mr. Dat mag dan een wolk voor de zon zijn; ik begrijp nog steeds niet wat het betekent. Echt niet. 

Dag, beste kat. Tot ooit!

je nederige boskrekel.