Brief aan het ongeduld.

 Best Ongeduld,



Soms vraag ik me af waar jouw tegenpool vandaan komt. Of,liever gezegd, hoe mensen zo bevriend kunnen zijn met hem. Ze hebben zoveel respect voor jouw tegenpool dat ze steeds meer willen lijken op hem, en geduldig op dat moment wachten. Maar soms vraag ik me ook af waar jij vandaan komt, en waarom zoveel mensen bevriend met jou zijn. Persoonlijk hou ik niet zo van jou. Je persoonlijkheid staat me niet aan, en hoewel ik je tot op zekere hoogte best kan verdragen, ken ik ook een limiet. Dan is mijn geduld op en kan ik je niet meer zien. Het gekke is dat ik juist in die momenten steeds meer op je ga lijken. Hoe meer ik je verwens, en hoe sneller ik je weg wil hebben, hoe meer ik van jou herken in mij. Omdat ik niet meer kan wachten op het moment dat jij je koffers pakt, word ik net zo als jij. Sacherijnig en gestresst. En dat vind ik best wel zorgwekkend.



Kort samengevat, hoe dichter je bij me in de buurt komt, hoe meer ik me laat vullen met jouw woorden, hoe meer ik op je ga lijken. Daarom vind ik het een nieuwe uitdaging om me zo min mogelijk met jou in te laten.Hoewel het soms ook wel lijkt dat mensen die met jou optrekken veel meer voor elkaar krijgen. Sommige mensen luisteren zelfs heel goed naar je. Maar ik niet meer. Ik wil leren wat het is om te wachten. Ik wil leren wat het is om dingen op mijn eigen tijd te doen, en met niet te laten opjutten door jou. En, misschien nog wel belangrijker, leren accepteren dat mensen dingen op hun eigen tijd doen en zich niet laten opjutten door mij. Of dat mijn opjutgedrag in iedergeval geen positief effect heeft op hun humeur. Als dat inmiddels als niet beneden het vriespunt was gedaald, maar dat aspect sla ik momenteel eventjes over.



Meer aan jouw tegenpool denken is dus een ding geworden wat een plekje heeft gekregen op mijn lange to do list. Ook omdat ik dat meer een uitdaging vind. Ongeduldig zijn kan ik al, ik ben klaar voor het volgende level. Maar weet je wat ik nog lastiger vind dan niet meer aan jouw hand lopen?Met mensen omgaan die wel met jou omgaan. Ze werken op mijn zenuwen, bijna net zo erg als jij dat deed. Ze maken me net zo gestresst als ik mezelf maakte toen ik met jou omging. Of soms nog erger. Met jouw tegenpool blijven wandelen terwijl je alleen maar omgaat met mensen die met jou omgaan vind ik wel een beetje geduld 2.0. Een stapje verder. Maar het is niet onmogelijk. Toen ik met jou wandelde ben ik zoveel mensen tegengekomen die dat wel beheersten. Respect voor hen. Ze zijn geweldig inspirerend en hebben er misschien wel aan meegewerkt dat ik jouw handje heb losgelaten. Misschien moet ik daarom juist wel meer omgaan met mensen die jouw handje nog wel vasthouden. Misschien mag ik hen ooit inspireren, en maken ze dezelfde keuze als mij. Of niet. Maar als ik meer op je tegenpool ga lijken kan ik dat volgens mij prima een plekje geven.



Dus, dit is een soort van afscheidsbrief. We hebben ook mooie dingen samen voor elkaar gekregen, maar meer minder mooie dingen. Vandaar mijn afscheid. Ik hoop dat je het begrijpt. En als ik nog een wijs woord tegen je mag spreken dan zeg ik dit. Beïnvloed alsjeblieft niet teveel mensen.Of juist wel. Heb ik ook nog wat te doen, en het maakt het leven kleurrijk. Lelijke kleuren zijn immers ook kleuren. Vaarwel ongeduld.



Baboesjka